Polska i Brazylia - Grazyna Auguscik i Paulinho Garcia - Jazz Koncert, Illustion Magic Theater, Santa Monica, 7 kwietnia 2024, godz. 19

Klub Kultury im .Heleny Modrzejewskiej ma przyjemność zaprosić swoich członków i gości na fascynujący koncert jazzowy „Polska i Brazylia” w wykonaniu słynnej polskiej wokalistki jazzowej Grażyny Auguscik z gitarzystą Paulinho Garcią, pochodzącym z Brazylii, obecnie mieszkającym w Kalifornii. 

Koncert odbędzie się w niedzielę 7 kwietnia 2024 o godzinie 19:00 w Illusion Magic Theatre (dawniej Magicopolis: 1418 4th St, Santa Monica, CA 90401).

Bezpłatne dla członków klubu i 30 USD od osoby dla gości. Drodzy Goście, czeki prosimy wystawić na rzecz „Helena Modjeska Art & Culture Club” i wysłać na adres Modjeska Club, PO Box 4288, Sunland CA 91041-4288. Alternatywnie można zapłacić za pośrednictwem systemu PayPal na adres „prezes@modjeska.org”.

Drodzy członkowie: prosimy o przesłanie odpowiedzi RSVP na adres „prezes@modjeska.org” do 2 kwietnia 2024 r., aby upewnić się, że macie zarezerwowane miejsce. Nie przynosimy żadnych napojów ani deserów; zamiast tego kupimy napoje i przekaski w barze teatru. Parking znajduje się na tej samej ulicy, dwa budynki dalej.

Fot. Kasia Jarosz

Grażyna Auguscik

Wokalistka, kompozytorka, aranżerka i producentka Grażyna Auguscik zdobyła uznanie i podziw krytyków muzycznych, miłośników jazzu, a nawet nie-jazzowej publiczności swoim wyjątkowym głosem, mówiącym uniwersalnym językiem. Jest jedną z najciekawszych współczesnych wokalistek współczesnej światowej sceny jazzowej. Jej nieuchwytny styl rzuca wyzwanie tradycyjnym definicjom jazzu i ukazuje wokalistkę i muzyka bez granic. Jej niekonwencjonalne podejście do aranzacji klasycznych dzieł jest hołdem złożonym ich autorom, a jednocześnie jest przygodą i odkryciem nowych obszarow sztuki mozycznej.  Jej wlasna muzyka ma niesamowity urok.

Auguscik rozpoczęła profesjonalną karierę muzyczną w Europie, a następnie w 1992 roku ukończyła studia w prestiżowej Berklee College of Music w Bostonie. Od tego czasu stała się współpracownikiem takich znakomitości jazzu, jak Michael i Randy Brecker, Jim Hall, John Medeski, Paul Wertico, Kurt Rosenwinkel, Robert Irving III, Michał Urbaniak, Urszula Dudziak, Patricia Barber, John McLean, Matt Ulery, Paulinho Garcia, Jarek Bester. Andrzej Jagodziński i wielu innych. Grażyna nagrała, wyprodukowała i dystrybuowała 21 albumów, z czego 13 wydała pod jej własną wytwórnią GMA Records.  Występowała także gościnnie w wielu projektach.

Jej album Pastels został uznany przez słuchaczy National Public Radio NPR (Krajowego Radia Publicznego) za jeden z najlepszych albumow z 1998 roku. Wydana w 2002 roku płyta River wylansowała ją na liste naciekawszych młodych talentów jazzowych w USA. W 2003 roku Grażyna Auguscik otrzymała Nominację Twirlie w kategorii 15 najlepszych WOKALISTEK oraz została nominowana do nagrody dla najlepszej wokalistki roku 2002 podczas 22. dorocznej edycji Chicago Music Awards. Co więcej, została uznana za najlepszą wokalistkę jazzową w latach 2002, 2003, 2004, 2006 i 2016 przez prestiżowy magazyn European Jazz Forum.

W 2002 roku Fujitsu Concord Jazz Festival przyznał jej tytuł TOP VOCALIST, a album Homage - Three for Brazil nagrany dla Pony Canyon Records w Japonii znalazł się na liście TOP 20 ALBUMS JAZZOWYCH w Azji. Krytycy w Chicago Tribune chwalili jej innowacje. W Los Angeles Times napisano: „Grażyna Auguscik wykonuje ważną pracę, rozwijając potencjał kreatywnego śpiewu jazzowego. Jest wokalistką, którą warto sluchać i oglądać”.

Projekt Grażyny Auguscik Orkestar Universale, zaprezentowany w Millennium Park w Chicago w 2006 roku, został nagrodzony owacjami na stojąco, potwierdzając, że muzyka może komunikować się ponad granicami językowymi. Howard Reich z Chicago Tribune napisał o jej występie: „Auguscik i jej zespół brzmią jak nic, co kiedykolwiek słyszałeś; są nie z tego świata! Jako wykonawca, która trzeba zobaczyć, Auguscik to jeden z najlepszych głosów, jakie można dziś usłyszeć.”

Album Andanca zebrał świetne recenzje w stacjach radiowych DownBeat Magazine w kraju i za granicą. Jej koncert Chopin World Sound w Millennium Park w Chicago, który odbył się 25 lipca 2010 roku z 14 muzykami, zgromadził ponad 10 000 osób i został wybrany jednym z 10 najważniejszych występów ostatnich trzech dekad w rejonie Chicago, obok Milesa Davisa , Ella Fitzgerald, Wynton Marsalis Septet, Frank Sinatra, Marcus Roberts, Tropicana Orchestra, Danilo Perez, Oscar Brown Jr. i Igor Butmana.

W 2011 roku otrzymała nagrodę dla Wybitnego Polaka Fundacji Teraz Polska oraz Doroczną Nagrodę Ministra Kultury.

W 2017 roku otrzymała Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” przyznany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP

W 2018 roku otrzymała nagrodę Telewizji Polskiej „Polonijna Artystka bez Granic”.

W 2016 roku założyła fundację non-profit „Sound and Notes” i sprowadziła do Chicago „Chopin IN the City” – 8-dniowy festiwal sztuki w Chicago.

RECENZJE

  „Ona jest maszyną muzyczną”. – C. Loudon, Jazz Times

  „… oszałamiające wykorzystanie jej gibkiego, ruchliwego głosu… wykonuje ważną pracę, rozwijając potencjał pomysłowego śpiewu jazzowego… efektem jest piosenkarka, którą warto oglądać.” – Don Heckman, Los Angeles Times

„Grażyna Auguscik wyłania się jako indywidualny głos w świecie śpiewaków o podobnym brzmieniu... Auguscik podchodzi do sztuki śpiewu jazzowego z zapałem i intensywnością. Traktuje nawet najbardziej wysłużone potrawy z duchem przygody.” – Howard Reich, Chicago Tribune

„Nazywa się Grażyna Auguscik i jest jednym z najciekawszych talentów jazzowych w kraju.” – American Jazz Scene 

„Innowatorka jazzowa, piosenkarka Grażyna Auguscik, świeży głos na scenie jazzowej… mocne wypowiedzi.” – Mark Guarino, Daily Herald

„Wokalistka Grażyna Auguscik, jeden z ukrytych skarbów Chicago, to zakorzeniona w jazzie prowokatorka zacierająca granice gatunkowe”. – Michael Wójcik, Illinois Entertainment

„...przywołuje nieziemskie obrazy Ymy Sumac i rytmy Esquivela”. – C. Loudon, Jazz Times

DYSKOGRAFIA AUGUSCIK

Albumy solowe:

• 2023 2 The Light, GMA Records
• 2019 Bossa e Outras Nova, GMA Records
• 2019 Bossa e Outras Nova, Muzak Records
• 2016 Never mind the rain, GMARecords
• 2016 Koledy, MTJ Records
• 2016 Szeptem MTJ Records
• 2015 The Beatles Nova, Muzak Records
• 2014 Grazyna Auguscik Orchestar Inspired by Lutoslawski, Four tune Records
• 2012 Man behind the sun-Songs of Nick Drake GMA Records/EMI
• 2011 Personal Collection, MTJ Records
• 2011 The Beatles Nova, MTJ Records
• 2008 Andanca, GMA Records
• 2007 Sounds Live Sounds, GMA Records
• 2005 Lulajze - The Lullaby for Jesus, GMA Records
• 2005 The Light, GMA Records
• 2003 Past Forward, GMA Records / Jazz Institute of Chicago Sound Archive and Recordings
• 2002 Homage -Three for Brazil, Pony Canyon Records (Japan)
• 2001 River, GMA Records
• 2001 Don't Let Me Go, GMA Records (Remastered Release + BT featuring Michal Urbaniak)
• 2000 Fragile, GMA Records
• 2000 To i Hola, Selles Records
• 1998 Pastels, GMA Records
• 1997 Koledy, Voice Magic Records
• 1996 Don’t Let Me Go, GMA Records
• 1989 Sunrise Sunset, Polskie Nagrania

Wybrane nagrania jako gosc specjalny:

2014 In the Ivory-Matt Ulery- Greenleaf Music

2012 By  a Little Light -Matt Ulery - Greenleaf Music

2011 Muzyka Polska - Andrzej Jagodzinski Trio - SRMT Records

2010 My very life - Paulinho Garcia - Jazzmine Record

2010 Kobiety i Jazz- Trio Inspiracje - GRAMI Records

2010 Komeda Inspiration - Jan Bokszczanin, ARMS Records

2009 Krzysztof Komeda - Agora

2008 Music Box Ballerina - Matt Ulery’s Loom -Woolgathering Records

2007 Better Angels - John McLean - Origin

2005 John McLean - Welcome Everything Guitar Madness - JohnMcLeanMusic

2005 Sanatorium Under the Sign of the Hourglass - Cracow Klezmer Band - Tzadik

2003 -Bereshit Cracow Klezmer Band - Tzadik

2003 Batizado Scottinho - Scott Anderson

2003 Widow's First Dawn Rope - Family Vineyard

2000 Gephart Long Quartet - Corners Gephart, Long Records

2000 The City of Strangers,-Sepia Records

2000 The Surrender- Sepia Records

1999 Primordial Passage – vinyl, Peacefrog Records, London

1999 Primordial Passage – CD, Peacefrog Records, London

1999 The Sacred Spaces Epî-Underground Evolution Records

1998 Fernando Huergo Living these Times, Browstone Records

1998 Women Who Swing Chicago- Big Chicago Records

Paulinho Garcia

....własnymi słowami

Urodziłem się w Belo Horizonte w Brazylii.

Mój pierwszy kontakt z muzyką miał miejsce bardzo wcześnie, śpiewając w niedzielnym programie dla dzieci w Radiu Inconfidencia w moim rodzinnym mieście.

Mimo że wokalem zajmuję się od samego początku, grałem też na kilku instrumentach, zaczynając od perkusji, a na końcu basu, który stał się wówczas moim głównym instrumentem wykonawczym.

Nylonowa gitara strunowa (violão) zawsze była moim towarzyszem do nauki nowych piosenek, tworzenia aranżacji lub po prostu dla rozrywki. Dopiero po przeprowadzce do USA stał się on moim głównym instrumentem, odkryto go jako wokalistę, który potrafi jednocześnie grać.

Przez całą moją karierę grałem w różnych stylach muzycznych, od bolerka i tanga, przez rock and rolla, po popularne gatunki brazylijskie. Jako nastolatek zapoznałem się z wokalnym jazzem poprzez nagrania, m.in. Nat King Cole, Ella Fitzgerald, Mel Tormé, Chet Baker…. , co zwiększyło moje zainteresowanie przeprowadzką do USA i stało się znakiem rozpoznawczym moich występów.

W 1979 roku przeprowadziłem się do Chicago, aby dołączyć do brazylijskiej grupy Breno Sauera, która wkrótce potem przekształciła się w Made in Brazil. Należałem do zespołu do 1991 roku, kiedy to założyłem własny zespół Jazzmineiro, którego płyta o tej samej nazwie z 1996 roku zebrała doskonałe recenzje w Chicago Tribune, magazynie Jazziz, brazylijskim Music Review i The Brazils.

NAGRODY

Najlepszy brazylijski międzynarodowy wokalista – 2012… przyznana przez brazylijską nagrodę prasową (Brazilian Press Award)

Chicagowczyk roku w jazzie – 2010… według The Chicago Tribune

Brazylijczyk Roku – 2010… przyznany przez The Brazil Club

Najlepszy artysta jazzowy w Chicago – 2001 … przez The Chicago Music Awards – przyznany za Two For Brazil

„Paulinho należy uważać za skarb Chicago” – Howard Reich, krytyk jazzowy – Chicago Tribune i L.A. Times

KONCERTY

Jestem muzykiem podróżującym po całym świecie i regularnie występującym na renomowanych festiwalach jazzowych, w teatrach i klubach w całej Azji, Europie i Ameryce.

Festiwale za granica

• The North Sea Jazz Festival (Hollandia)
• Elite and Fujitsu Jazz Festivals (sale i kluby w wielu miastach Japonii)
• Jakarta Jazz Festival (Indonezja)
• Singapore Jazz Festival
• Jazz w museum and Jazz nad Odrq (Poljka)
• Moscow Vocal Jazz Festival (Rosja).

Festiwale w USA 

• Chicago Jazz Festival
• Central Pennsylvania Friends of Jazz-
• Newport Beach Jazz Party
• Sarasota Jazz Festival
• Miami Jazz Festival.

Sale koncertowe 

• The Esplanade Hall (Singapore)
• Catherine Palace Ballroom (Pushkin Russia)
• Filharmonia Narodowy (Poland)
• Polish National Radio Symphony Orchestra (Poland),
• Millennium Park (Chicago)
• Harris Theater (Chicago)
• Symphony Center (Chicago)
• Auditorium Theater (Chicago)
• Detroit Symphony Orchestra
• Ford House (Detroit).

Kluby jazzowe

• Cotton Club (Japan)
• Blue Note (Poland)
• The Jazz Showcase (Chicago)
• Green Mill (Chicago)

Cruises

• The Jazz Cruise
• Jazz Party At Sea.

Moje wydarzenie muzyczne 50 lat Bossa Nova w Chicago Millennium Park, która odbyło się 24 lipca 2008 roku, obejrzała rekordowa widownia wynosząca 12 000 osób. Wraz z moim 12-osobowym zespołem ściągnąłem z Brazylii trio João Donato na niezapomniany wieczór muzyczny.

W grudniu tego samego roku dzieliłem scenę z Jeremym Monteiro i Tootsem Tielemansem dla wyprzedanej widowni liczącej 1800 osób w słynnej Esplanade Hall w Singapurze.

W 2016 roku zaaranżowałem, wystąpiłem i współprodukowałem płytę Mietka Szcześniaka „Nierówni”, która osiągnęła w Polsce Złotą Płytę.

Jestem także wykladowcą i prowadziłem warsztaty i koncerty na wielu prestiżowych uczelniach, takich jak:

• Uniwersytet Północno-Zachodni (Northwest University)
• Uniwersytecie Wisconsin w Milwaukee
• Uniwersytet Cornell
• Uniwersytet Śląski w Katowicach
• Szkoła Nadziei (Hope College).

W latach 2009-2010 wykładałem w Rosji w Moskiewskiej Wyższej Szkole Muzyki Improwizowanej oraz prowadziłem warsztaty na żywo w rosyjskiej telewizji.

Przez 13 lat uczyłem brazylijskiej gry na gitarze i wokalu w szkole muzyki Old Town w Chicago, a obecnie wykladam brazylijskie combo na Uniwersytecie Roosevelta.

„Garcia nieustannie dostarcza dowodów na swoje mistrzostwo w sztuce pieśni brazylijskiej. Garcia, nieskończenie pomysłowy pod względem stylów, jest nowatorskim kompozytorem o mocno zakorzenionej tradycji”. - Dave Miele, krytyk jazzowy - Jazz Improv Magazine, Nowy Jork

„Staje się uosobieniem samotnego trubadura – romantycznej postaci, prawie niewidocznej już nawet w Brazylii, gdzie, jak wszędzie indziej, muzyka popularna stała się bardziej ruchliwa, głośna i ostrzejsza. Głos Garcii, zwiewny baryton, ma mniej cieni i trochę więcej energii niż Joao Gilberto i jego ospałe akordy i czysto szarpane linie oświetlają skomplikowane rytmy chłodną przejrzystością światła księżyca. - Neil Tesser, dziennikarz jazzowy i autor The Playboy Guide To Jazz.

Swoją karierę muzyczną dzielę na dwa okresy: Brazylię (przed 1979) i USA (1979-obecnie).

Brazylia

W moim rodzinnym mieście Belo Horizonte prowadziłem grupę Os Agitadores i grałem z zespołem Celio Balona. Obie grupy często pojawiały się w programach radiowych i telewizyjnych. A wszystko to jednocześnie pracując jako odnoszący sukcesy kompozytor Jingle dla The Studio HP.

Przez krótki czas pracowałem także w klubie Sambão e Sinhá w Copacabana w Rio de Janeiro (właścicielem jest wokalista Ivon Cury).

USA

Chicago – od 1979 – Dołączyłem do zespołu Breno’s Brazil Sounds, który później stał się Made in Brasil. Następnie w 1991 roku założyłem własny zespół Jazzmineiro. Produkowałem duże wydarzenia w Grand Park, University of Chicago i Old Town of Folk Music.

W Chicago poznałem zespoły z którymi współpracowałem: Grażynę Auguscik, Julie Koidin i Grega Fishmana.

Los Angeles – od 2015 – Obecnie śpiewam, gram na gitarze, komponuję, aranżuję, uczę i produkuję nagrania.

To była wspaniała muzyczna podróż, nauka, tworzenie i dzielenie się moim darem.

– Paulinho Garcia

"Printscreen" z video: Flag Stock Videos by Vecteezy

SERDECZNE PODZIEKOWANIA DLA SPONSOROW KONCERTU

www.moonrisepress.com

Złote Nagrody za Całokształt Osiągnięć Otrzymują Reżyserzy Jacek Bromski i Jerzy Antczak, 9 marca 2024

Klub Kultury im. Heleny Modrzejewskiej ma zaszczyt wręczyć swoje nowe Złote Nagrody dwóm wybitnym polskim reżyserom, Jerzemu Antczakowi i Jackowi Bromskiemu. Wydarzenie otwarte tylko dla  aktywnych członków Klubu i gości VIP odbędzie się 9 marca 2024 roku w Beverly Hills. Rozmowę z laureatami poprowadzi Katarzyna Śmiechowicz, aktorka i wiceprezes Klubu.

Laureatami są wybitni reżyserzy Jacek Bromski, który przez ponad 26 lat był prezesem Związku Filmowego Polskiego i przyjedzie na tę okazję z Polski oraz Jerzy Antczak, twórca najpopularniejszego polskiego filmu „Noce i dnie”, który osiadł w Los Angeles i przez wiele lat wykładał na UCLA. Jest on Honorowym Czlonkiem Klubu, wraz z zona Jadwiga Baranska. Ona z kolei jest laureatka Nagrody im. Heleny Modrzejewskiej za rok 2018. 

Podobnie jak Nagrody im. Modrzejewskiej ustanowione w 2010 roku, Złote Nagrody honorują całokształt twórczości, ale tym razem reżyserów, a nie aktorów. Tym samym wypełniają lukę w naszym wachlarzu wyróżnień związanych z naszą patronką, aktorką Heleną Modrzejewską. W 1876 roku wyemigrowała do Kalifornii, gdzie stała się jedną z najważniejszych aktorek szekspirowskich swoich czasów. Była aktorką, reżyserem, producentką i prowadziła własny zespół teatralny, który występował w 225 miastach na całym kontynencie.  Za jej przykładem artystycznych i emigranckich sukcesów Klub im .Heleny modrzejewskiej pragnie honorować reżyserów filmowych i teatralnych, a nie tylko aktorów.

Nagroda sklada sie z pamiatkowej statuetki, dyplomu i symbolicznej "brylki zlota" - niestety nie prawdziwej, tak jak nieprawdziwe jest kino, przenoszac nas w swiat marzen i wyobrazni... 

JERZY ANTCZAK

Reżyser filmowy i teatralny, aktor, autor scenariuszy, producent filmowy

BIOGRAM ARTYSTY -  WLASNYMI SLOWAMI

           Jest rok 1958. Grudzień. Rozpoczynam prace w Telewizji Łódzkiej i na antenie ogólnpolskiej realizuje dramat Vercorsa p.t. Milczenie morza. Przedstawienie staje się wydarzeniem. W Warszawie uznano je za przedstawienie roku. Recenzje znakomite. Podkreślano doskonałe prowadzenie aktora oraz prace kamer telewizyjnch.    (… ) „ Pojawił się reżyser o wielkiej indywidulności”.

 W lutym 1959 roku realizuje Teatr Telewizji oparty na jednokaktówce Czechowa pt. „ Przy trakcie.” Produkcja ta staje się ponownym wydarzeniem w skali krajowej, a ja za reżyserie otrzymuje zaszczytną nagrode ZAIKSU. W kwietnu 1959 reżyseruje arcydzieło Czechowa pt. „Łabędzi śpiew,” . Przedstawienie staje wydarzeniem kultowym a aktor Stanisław Łapiński za swoją role dostaje nagrode ZAIKSU. Tak więc te trzy przedstawienia zaznaczyły moja obecność na antenie ogolnopolskiej, a prasa umieściła nazwisko w gronie reżyserów wybitnych.

      W 1960 roku z mojej inicjatywy Warszawa powołuje Łódzki Teatr Popularny, mianując mnie jego dyrektorem. W omówieniach podkreślano moją indywidualność i odwage. W 1961 roku inscenizacja „Wiernej rzeki,” Zeromskiego, zachwiała tak zwaną specyfiką telewizyjną, która według Adama Hanuszkiewicza polegała na nieruchomej kamerze i dużych zbliżeniach. Tymczasem ja w „Wiernej rzece” po raz pierwszy wyszedłem w plener, używając dokrętki filmowe, co w przyszłości zaprowadziło mnie do filmu. Nie ma miejsca, aby wymieniać niemal wszystkie przdstawienia Teatru Popularnego, które poprzez wyjście poza studio oddalało się od statycznej, zamkniętej w studio „intelektualnej i poetyckiej” wizji Adama.

      Realizacja „Himmelkomando,” wstrząsnęła widownią i prasą. Akcja dzieje w krematorium, Oświęcimia gdzie grupa wieźniów przez trzy miesiące dokonuje palenia ciał, aby potem stać się ofiarami tego krematorium. Tutaj po raz pierwszy w historii telewizji użyłem tak zwany „long take”, 60 minut, kiedy kamera przemieszczajac się we wnętrzu w jednym ujęciu rejestrowała bezlitośnie stan ducha bohaterów. W ślad za „Himmelkomando”, następnym sukcesem było widowisko pt. „Ścieżki chwały.” Akcja dzieje się w czasie I Wojny Światowej, kiedy trzech żołnierzy zostaje skazanych na kare śmierci za rzekome tchórzostwo. Tutaj również skorzystałem z dokrętek filmowychj, nadając widowisku epicki oddech. Te oba przedstawienia już denitywnie określiły mnie jako reżysera, który ma swój niepowtarzalny styl i dar pracy z aktorem.

      W tym czasie widowiska telewizyjne były rejestrowane na taśmie telecordingu. Niestety, decyzją Warszawy tylko jedno z pośród kilkunastu moich przedstawień zostało zarejestrowane. Jest to ”Jesienna nuda „ Niekrasowa ze Stanisławem Łapińskim w roli Biezuchowa. Rozgoryczony decyzjami Warszawy w 1962 roku zajestrowałem na taśmie filmowej „Łabędzi śpiew”, ze Stanisławm Łapińskim i w ten spsob utrwaliłem wybitne dzieło Teatru Popularnego. Zdięcia robił Witold Sobociński, stojacy przed wielką karierą operatora.

       W roku 1963 opuszczam Łódź 1963, aby objąć stanowisko naczelnego Reżysera Telewziji Polskiej, na miejsce Adama Hanuszkiewicza.

      Warszawa. W listopadzie reżyseruje „Kordiana” Słowackiego z gnacym Gogolewskim w roli tytułowej. Reakcja widowni była entuzjastyczna, a prasa prześcigała się w ocenach, gdzie słowo ”widowisko genialne” nie należało do rzadkości. W grudniu 1963 realizuje „Szklaną menażerie „, Williamsa, z Barbarą Ludwiżanką, Inkiem Gogolewskim, Jadwigą Barańską oraz Władysławem Kowalskim Przedstawienie określono jak wybitne i po kilku latach znalazło się w „złotej setce

     Te dwa widowiska określiły początek mojej działalności w Telewziji Warszawa jak reżysera i reformatora Tearu TV. To dzięki mojej odwadze w teatrze TV pojawiły się nowe twarze reżyserskie. Jak jednomyślnie podkreślała prasa (…} Antczak wniósł do Teatru nowe spojrzenie, które jak się okaże w okresie od 1963 do 1972 stworzyło „Złoty okres „ Teatru TV. W 1965 realizuje film TV pt. „ Wystrzał” , według Puszkina. Z Gogolewskim w obu rolach.. Film ten stał się sensacją. Wyświetlany kinach. Sprzedany do wielu krajów świata, w tym do BBC . W Rosji „Wystrzał” zostal uznany za najlepszą adaptacje arcydzieła Puszkina. W Polsce , ja za reżyserie otrzymałem Złoty Ekran, podobnie jak przedtem to samo wyróżnienie otrzymał „ Kordian.” W 1966 powstaje film telewizyjny „ Mistrz,” z genialną rola Janusza Warneckiego. W Palermo, na Światowym Festiwalu Filmów Telewizyjnych „ Mistrz” otrzymuje PRIX ITALIA, (telewizyjny Oskar)

      W 1967, z polecenia prezesa Sokorskiego podejmuje decyzje utrwalenia Epilogu, na taśmie filmowej. Na Światowym Festiwalu Filmów Telewizyjnych w 1970 w Pradze Czeskiej, „ Epilog norymberskii” otrzymuje „Nagrode Interwizji”, „Nagrode Krytyki” oraz „Nagrode Publiczności”. Po powrocie do kraju staje się wydarzeniem kultowym. A oto nagrody: „ Nagroda Państwowa Pierwszego Stopnia”; „ Złoty Ekran”; „”Nagroda Komitetu Telewizji; „Nagroda publiczności”;   „ Nagroda Krytyki. 40 lat później, w 2005 roku, na Swiatowym Festiwalu Filmowym w Houston USA Epilog zdobywa „The Platinum Remi Award – „Platyna” dla najlepszego filmu z gatunku „dokudrama”   „Wystrzał” , „Mistrz” oraz „ Epilog Norymberski,” telewizyjne fimy otworzyły mi droge do filmowego debiutu. W 1968 realizuje fabularny film pt. „Hrabina Cosel”. Film ten zdobywa rekordową ilość widzów: 10 milionow!!

      Powracam do telewizji. Między 1968 a 1971 reżyseruje, siedem przedstawień, z których cztery uznano za wybitne. „ Skowronek” Anhouila, gdzie Barańska i Gogolewski stworzyli według prasy wspaniałe role; „Pożegnanie z Marią”, z kreacjami Idy Kaminskiej oraz Tadeusza Łomnickiego; wreszcie, „ Żałoba przystoi Elektrze” O’neila we wspaniałej obsadzie Zofia Mrozowska, Ignacy Gogolewski, Jan Kreczmar, Stansław Zaczyk, Jadwiga Barańska.

Nadchodzi rok 1972. Odchodze z telewizji aby zrealizować „Noce i dnie.” Ostatnie przedstawienia to „Oświadczyny” oraz „Jubileusz.” Tadeusz Fijewski, Mieczysław Pawlikowski, oraz Jadwiga Barańska. Stworzyli wielkie kreacje aktorskie, wynosząc produkcje w miejsce kultowe. Jeszcze w tym samym 1971 roku reżyseruje jednoaktówke Czechowa „O szkodliwości palenia tytoniu” z Tadeuszem Fijewskim. Było to pierwsze widowsko teatru realizowane w kolorze.

      Rok 1978. Odchodze a właściwie jestem usunięty z telewizji od 1979 do 1993 przebywam w USA. W w 1985 roku wygrywam konkurs na profesure na jednym z najbardziej prestiżowych uniwersytetów w USA otrzymując tenure, czyli dożywotni status. W 2010 ide na emeryture . W czasie mojej 25 letniej pracy na UCLA jako jedyny wykładowca otrzymuje Studenckiego Oskara!!!

        1994. Wracam do Polski aby reżyserować „Dame Kameliową” według scenariusza Jadwigi Barańskiej.j. Lata 1995 oraz 1996 to dwa Teatry TV. „Sciezki chwały” Cobba oraz „Cezar i Pompejusz” Monterlanda, oba w adaptacji Barańskiej. Film jak i oba przedstawienia i film przyjęto z wielkim uznaniem. Podkreślając wspaniałe aktorstwo i robote „ Antczaka. .

      I na koniec „Chopin Pragnienie Miłości”.według scenariusza Barańskiej i Antczaka . Film ten w Polsce spotkał się mięszanymi uczuciam od skrajnego entuzjazmu po przypomnienie mi, że nie są to „Noce i dnie.” . Natomiast co godzi podkreślić, został sprzedany do 38 krajów całego świata. A w Polsce jest nieustannie emitowany.

NAGRODY

      1975 Festiwal Filmowy Filmowy w Gdańsku „Noce i dnie” zdobywaja „ Grand Prix” ex equo z „Ziemia obiecana” Wajdy: Barańska otrzymuje Grand Prix za role Barbary a Bińczycki za role Bogumiła. Ponadto: Film zdobywa „Nagrode publiczności” oraz „Krytyki.”

      1976 na Swiatowym Festiwalu Filmowym w Berlinie Zachodnim, Jadwiga Barańska otrzymuje „Srebrnego Niedźwiedzia” a Antczak „Nagrode Swiatowej Krytyki FIPRESCI.

     1977 „Noce i dnie” otrzymują nominacje do Oskara.

     2003 „Chopin. Pragnienie miłości”, The World Fest-Houston International Film Festival, The Platinum Remi Award – „Platyna” dla najlepszego dramatu.

      Na 38. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych W GDYNI

     2015: Baranska i Antczak otrzymują „Diamentowe Lwy” za najlepszy film Noce i dnie na 40-lecie Festiwalu Filmowego w Gdyni

        2015: Złota Sowa Polonii za twórczość filmową. (Polonijny Oskar)

      2017 Nagrode Fryderyka przyznawana przez Kanał Polonia „za szerzenie polskiej kultury z granicą”

      Trzeba zauważyć że prawie te wszystkie nagrody były przyznawane mnie na równi z Jadwigą Barańską. .

      Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

      Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

      Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

      Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis

JACEK BROMSKI

Reżyser filmowy, scenarzysta, producent 

W latach 1965-1970 studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w latach 1972-1974 - polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, zaś od 1974 do 1978 r. - reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. W latach 70-tych był znanym prezenterem muzycznym, prowadził m.in. festiwale w Sopocie i Opolu. W 1988 roku wraz z Juliuszem Machulskim i Jackiem Moczydłowskim założył Zespół Filmowy "Zebra" (obecnie: Studio Filmowe "Zebra"). 

W 1980 roku razem z Jerzym Gruzą wyreżyserował film muzyczny w koprodukcji polsko-belgijsko-brytyjskiej "Alicja", oparty na motywach powieści Lewisa Carolla. W 1984 nakręcił pełnometrażowy film telewizyjny "Ceremonia Pogrzebowa", za który otrzymał nagrodę za debiut na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku w 1985 r.

Dwa kolejne filmy Bromskiego - sensacyjny "Zabij mnie glino" i komedia romantyczna "Sztuka kochania" odniosły wielki sukces frekwencyjny i do dziś należą do najchętniej oglądanych polskich filmów lat 80. "Sztuka kochania" została uznana przez widzów za najlepszy film 1988 roku, a film "Zabij mnie glino" uhonorowano Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki.

W latach 1991-1993 wyreżyserował serial telewizyjny oraz filmy fabularne z cyklu "Kuchnia Polska", który był panoramą losów kilku polskich rodzin od czasów stalinowskich aż do początku lat 90. Serial "Kuchnia Polska" wygrał plebiscyt telewidzów na najpopularniejszy film roku 1993.

Kolejne dwa filmy Bromskiego - "Dzieci i ryby" i "U Pana Boga za piecem" to niezwykle lubiane przez widzów komedie osadzone w nowej polskiej rzeczywistości. "U Pana Boga za piecem", ciepły obraz polskiej prowincji na pograniczu polsko-białoruskim, otrzymał rekordową liczbę nagród (aż 7) na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

Jako producent Jacek Bromski otrzymał Złote Lwy na festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za filmy “Historie  Miłosne” Jerzego Stuhra w 1997 roku, "Dług" Krzysztofa Krauzego w 1999 roku i "Dzień świra" Marka Koterskiego w 2002 roku.

"To ja złodziej", obyczajowa, gorzka komedia o nastoletnich złodziejach samochodów, to film, który z całego dorobku Jacka Bromskiego uzyskał największą liczbę nagród festiwalowych. W 2001 roku, otrzymał Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Mar del Plata, jak również wyróżnienie jury katolickiego i nagrodę za scenariusz. Kilka miesięcy później film ten otrzymał nagrodę na Wine Country Film Festival w Kalifornii za scenariusz i reżyserię. Satyra polityczna "Kariera Nikosia Dyzmy" był jednym z największych przebojów kinowych 2002 roku. W 2005 roku reżyser kręcił pierwszą polsko-chińską koprodukcję "Kochankowie Roku Tygrysa".

Od 2008 roku Stowarzyszenie Filmowców pod kierownictwem Bromskiego powołało do życia Studio Munka, gdzie wyłania się talenty młodych  twórców i realizuje się ich pierwsze projekty w oparciu o profesjonalną pomoc doświadczonych filmowców.

Zrealizowana w 2007 roku kontynuacja filmu "U Pana Boga za piecem" pt. "U Pana Boga w ogródku" przyciągnęła do kin ponad 312 tys widzów i otrzymała Nagrodę Specjalną Jury na 32. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. W kwietniu 2009 roku film otrzymał nagrodę za najlepszy film zagraniczny oraz Nagrodę Specjalną Jury na 42. Festiwalu Filmowym w Houston. Zamknięciem podlaskiej trylogii był nakręcony w 2009 roku film "U Pana Boga za miedzą", nagrodzony na festiwalu Golden Rooster w Chinach.

W 2010 roku reżyser wrócił do gatunku filmu sensacyjnego, ekranizując bestsellerową powieść Zygmunta Miłoszewskiego "Uwikłanie", wprowadzoną na ekrany w 2011 roku. W 2012 roku rozpoczął realizację filmu "Bilet na Księżyc", opowieść o młodych ludziach, osadzoną w realiach PRL-u, której tłem są wydarzenia z lipca 1969 roku, kiedy Neil Armstrong pierwszy raz postawił stopę na Księżycu.  W 2013 roku Jacek Bromski otrzymał nagrodę za scenariusz, który napisał do tego filmu. Natomiast w 2015 roku na ekrany kin weszła ”Anatomia zła” (nagroda w Gdyni dla Krzysztofa Stroińskiego za najlepsza męską rolę).

Kolejny film Bromskiego na ekrany kin wszedł w 2019 roku. Tak samo jak w przypadku poprzedniego filmu, w "Solid Gold" Bromski pozostał zainteresowany bieżącymi politycznymi aferami. Główne role zagrali Janusz Gajos, Andrzej Seweryn, Marta Nieradkiewicz oraz wielu wybitnych aktorów, a w 2020 roku Bromski zaadaptował swój film na serial sensacyjny pod tytułem "Bez skrupułów".

Obecnie kończy prace nad filmem “U Pana Boga w Królowym Moście”, który jest kontynuacją popularnego cyklu filmów rozgrywających się na Podlasiu. Oprócz filmu fabularnego powstaje także 12 odcinkowy serial. Kolejny raz pojawili się w tym projekcie znakomici aktorzy. Dla Emiliana Kamińskiego była to ostatnia rola i niestety nie doczekał premiery filmu.

Bromski ma niebywałą zdolność do fantastycznej współpracy z wszystkimi artystami, dlatego niezależnie od budżetu projektu nigdy nie ma problemu ze wyjątkowa obsada. 

Jacka Bromskiego produkcje cieszą się powodzeniem wśród publiczności, przez 10 lat seria “U Pana Boga…” pobiła wszelkie rekordy, bo została wyświetlona przeszło 2000 razy, a teraz już osiągnęła 2500, co za tym idzie , że 200 razy w roku przez 50 tygodni, cztery razy w tygodniu na jakimś kanale w telewizji polskiej albo film albo któryś odcinek był emitowany.

W maju 2022 roku 75-letni Jacek Bromski został po raz siódmy wybrany na stanowisko Prezesa Stowarzyszenia Filmowców Polskich - otrzymał wówczas aż 90% wszystkich głosów. 

Jacek Bromski od roku 1996 nieprzerwanie pełnil funkcję prezesa Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Od roku 2002 był wiceprezesem Międzynarodowego Stowarzyszenia Autorów Filmowych, od roku 2007 pełni też funkcję prezydenta organizacji World Cinema Alliance (Alliance Mondiale du Cinema). W latach 2007-2014 wiceprezes Krajowej Izby Producentów Audiowizualnych (KIPA). W latach 2005-2008 oraz od roku 2014 przewodniczący Rady Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. Członek Europejskiej Akademii Filmowej (EFA). Od roku 2015 członek Narodowej Rady Rozwoju przy Prezydencie RP. 

W 2005 odznaczony Srebrnym Medalem "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis". W 2011 roku  otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odznaczenia Polski. W 2015 roku został nagrodzony Złotym Medalem “Zasłużony Kulturze Gloria Artis” W 2016 roku - podczas 35. Koszalińskiego Festiwalu Debiutów Filmowych "Młodzi i Film" - otrzymał tytuł "Ambasadora Koszalina" z okazji 750-lecia miasta. 

W 2023 roku Jacek Bromski odsłonił swoją gwiazdę w łódzkiej Alei Gwiazd.

Image from Dreamstime, by R. Thomas.

SPRAWOZDANIE FOTOGRAFICZNE

Zdjecia Greg Kuk (goscie) i Maja Trochimczyk (nagrody)

Foto Artur Zaborski, TV Interia

Maja Trochimczyk, Jacek Bromski, Jerzy Antczak, Katarzyna Smiechowicz

Foto: Greg Kuk

Maja Trochimczyk, Consul Tomasz Polaczyk, Jerzy Antczak, Jacek Bromski, Katarzyna Smiechowicz

Jerzy Antczak, Katarzyna Smiechowicz, Jacek Bromski

Katarzyna Smiechowicz, Jacek Bromski, Jerzy Antczak, Dominik Leconte

Andrzej Bartkowiak i Jacek Bromski

Jacek Bromski, Marzena Wisniewska, Beata Czajkowska, Anna Sadowska

Dr Dorota Lekka i Film "Wielka Droga" (1946) o Armii Andersa, 4 lutego 2024 g. 16:30, Bolton Hall Museum

Kadr z filmu Wielka Droga, 1946. Filmoteka Narodowa 

Klub im. Heleny Modrzejewskiej ma zaszczyt przedstawic w Kalifornii unikalny film zrealizowany w 1946 roku, "Wielka Droga", ze wstepem dr Doroty Lekkiej z Filmoteki Narodowej w Polsce.  Film opowiada historie zolnierzy Drugiego Korpusu Wojsk Polskich pod dowodztwem Generala Wladyslawa Andersa, tzw. "Armii Andersa". Zawiera unikalne materialy archiwalne. Spotkanie odbedzie sie w dniu 4 lutego 2024 r. o godzinie 16:30 -19:30 (projekcja filmu o g. 17:15) w sali Bolton Hall Museum w Tujunga (10110 Commerce Ave, Tujunga, CA 91042). Wstep wolny, liczba miejsc ograniczona. RSVP: prezes@modjeska.org. Po projekcji dyskusja i male przyjecie.  Spotkanie przygotowane we wspolpracy z Polskim Salonem Artystycznym Jerzego Barankiewicza w San Diego, gdzie pokaz odbedzie sie 10 lutego 2024. 

DOROTA LEKKA

dr Dorota Lekka, kierownik Działu Współpracy Międzynarodowej Filmoteki Narodowej – Instytutu Audiowizualnego. Promuje polskie dziedzictwo filmowe na całym świecie oraz koordynuje współpracę FINA z podmiotami zagranicznymi i międzynarodowymi. 

Plakat filmu z pokazow we Wloszech, z 1947 roku (z zaklamanym tekstem ze wzgledu na presje ZSRR) z IMDb.

WIELKA DROGA, REŻ. MICHAŁ WASZYŃSKI, 

WŁOCHY, POLSKA, 1946, 87 MIN

Film przedstawia losy pary narzeczonych rozłączonych wojną: od oblężenia Lwowa w 1939 roku do formowania Armii Andersa w ZSRS poprzez tułaczkę w Iranie, Iraku, Palestynie i Egipcie aż po kampanię włoską. Istotnym i najbardziej wartościowym elementem filmu są autentyczne zdjęcia dokumentalne, m. in. z bitwy o Monte Cassino, w której bohater filmu – Adam zostaje ranny. „Wielka Droga” to film mający już ponad 75 lat, jednak dopiero od stosunkowo niedawna znany jest polskiej publiczności. Jedyna dotychczas znana w Polsce wersja tego filmu trafiła do zbiorów Filmoteki Narodowej w 1962 roku z USA. Jednak z uwagi na niewygodne dla Rosji Sowieckiej wątki film ten przez 25 lat przeleżał na półce i nie był publicznie pokazywany. Ponieważ zawierał liczne autentyczne zapisy realizowane przez czołówkę filmową, ukazujące życie II Korpusu na całej trasie jego przemarszu, ćwiczenia oraz udział w operacjach wojskowych, z przygotowaniami do bitwy o Monte Cassino na czele, nie był traktowany jako film, lecz jako dokumentalne materiały filmowe i udostępniane były tylko jego fragmenty.

Pierwsze pokazy całości, choć dostępne jedynie dla środowisk studenckich, odbyły się w latach 1988–1989 w Katowicach i we Wrocławiu. W kwietniu 1991 roku film został wyemitowany przez telewizję i był to pierwszy raz, kiedy został on w Polsce zaprezentowany szerokiej publiczności. Dopiero wtedy, po 45 latach od premiery, „Wielka Droga” zaistniała w świadomości widzów w kraju. Przygotowana przez Filmotekę Narodową premiera odrestaurowanego filmu „Wielka Droga” jest kolejnym niezwykle ważnym przedsięwzięciem zmierzającym do przywrócenia polskiej kulturze i pamięci zbiorowej dokonań polskich twórców – tym razem scenicznych i teatralnych. Jest aktem oddania należnego miejsca w polskiej kulturze artystom wojennym, a później emigracyjnym, którzy będąc również żołnierzami, dzielili z żołnierzami II Korpusu tułaczy los i niewygody warunków frontowych, a jednocześnie swoim talentem i tworzonym pięknem podtrzymywali ducha narodowego i wiarę w powrót do wolnej ojczyzny – której wielu z nich nigdy nie doczekało.

              

Henryk Vars poprawia krawat Leonidasa Dudarew-Ossetynskiego. Zdjecie z archiwum

corki Valerie Dudarew-Ossetynskiej Hunken, w ksiazce "Celebrating Modjeska in California: History of Helena Modjeska Art & Culture Club" (Maja Trochimczyk, Moonrise Press, 2022).

GENERAL ANDERS I KLUB IM. MODRZEJEWSKIEJ

Prezentacja filmu ma dla Klubu specjalne znaczenie ze względu na unikalne informacje o Drugim Korpusie Wojsk Polskich Generała Władysława Andersa, kontynuując wieloletnie tradycje tej strefy tematycznej. W gronie działaczy Klubu w jego pierwszej dekadzie znajdowali się weterani Armii Andersa, poeta Kazimierz Cybulski, oraz kompozytor Henryk Vars, ten drugi aktywnie współpracujący podczas przygotowania amerykańskiej premiery Requiem Romana Maciejewskiego w 1975 r. Klub kilkakrotnie prezentował muzykę Varsa na koncertach prywatnych i publicznych. Pierwszy Prezes Klubu aktor-reżyser Leonidas Dudarew-Ossetyński był weteranem Armii Polskiej we Francji, zaprzyjaźnionym z Generałami: Andersem, Bór-Komorowskim (ojciec chrzestny córki Ossetyńskiego, Valerie Hunken), i Stanisławem Karpińskim (dowódca polskich lotników w RAF, uczestnik Bitwy o Anglię). 

Spotkanie z Harvey Sarner'em, autorem książki o Armii Andersa General Anders and the Soldiers of the 2nd Army Corps miało miejsce w marcu 1998 roku podczas kadencji Prezesa Edwarda Piłatowicza. Spotkanie z weteranem Drugiego Korpusu, spadochroniarzem Marcinem Henzelem odbyło się w czerwcu 2007 r. dzięki wysiłkom Prezes Doroty Olszewskiej. Spotkania o gehennie deportowanych na Syberię Polek i Polaków miały miejsce w latach 2004 (film A Forgotten Odyssey, z wprowadzeniem Sybiraka Kazimerza Cybulskiego, kadencja Prezes Jolanta Zych) i 2016 (spotkanie z Sybirakami, Prezes Andrew Z. Dowen).

 Spotkanie poświęcone artystom związanym z Drugim Korpusem, których historie odnalazł i opublikował prof. Jan Wiktor Sienkiewicz (Artyści Andersa), odbyło się w kwietniu 2017 r. Z Drugim Korpusem związana była również legendarna aktorka i piosenkarka Hanka Ordonówna. Sztukę o niej, napisaną przez prof. Kazimierza Brauna, Klub prezentował w listopadzie 2013 r. (Teatr Polski w Toronto w Magicopolis w Santa Monica). Po wyjściu z obozów w Związku Sowieckim z Drugim Korpusem, który uratował z gułagu wiele osób cywilnych, Ordonka opiekowała się polskimi sierotami m. in. w Indiach i Iranie. Obydwa ostatnio wymienione wydarzenia odbyły się podczas kadencji Prezesa Andrew Z. Dowena. Córka Generała Andersa, 

Senator Anna Maria Anders, wystąpiła na Koncercie 100-lecia Odzyskania Niepodległości w listopadzie 2018 r., współorganizowanym przez Konsulat RP w Los Angeles i nasz Klub w Colburn School of Music w Los Angeles. Jej przemówienie znalazło się w Albumie 50-lecia Klubu Kultury im. Heleny Modrzejewskiej (red. M. Trochimczyk, E. Kański i E. Trybus), opublikowanym w 2021 roku.   

FOTOGRAFIE I WRAZENIA PO PROJEKCJI FILMU

Sekretarz Klubu Beata Czajkowska,  Prezes Maja TrochimczykDr Dorota Lekka, Wiceprezes Kasia Smiechowicz,Prezes Maja Trochimczyk

Grafik Urszula Jaskolka Beaudoin i Artystka Monque Chmielewska Lehman

Dr Dorota Lekka, Prof. Andrzej Targowski, Beata Czajkowska

Katarzyna Smiechowicz, Maja Trochimczyk, Dorota Lekka

Sekretarz Klubu Beata Czajkowska, Wiceprezes Kasia Smiechowicz, Dr Dorota Lekka, Prezes Maja Trochimczyk

Magdalena Alexiewicz, Gosc

Bardzo dziekuje za zorganizowanie tak wspaniałego spotkania z filmem i przyjęciem.Czuje sie naprawde zaszczycona ze moglam brac w nim udzial. Było to wspaniale zorganizowane.  Film byl cudowny i bardzo wzruszajacy.Tak po cichy poplakalam sie. Widzialam i slyszalam jakby moich rodziców ,którzy przecież zostali wyrzuceni ze lwowa w 1945 roku i łaskawie pozwolono im przyjechać do Poznania a nie na wywózkę. Tato mial juz prace na Uniwersytecie Poznańskim przydzielona. Tato zrobił doktorat we Lwowie za czasów niemieckiej okupacji w podziemnym  nauczaniu. Jego promotorem byl słynny  Profesor Stefan Banach.  Wiele sie nasluchalam jako dziecko o Lwowie. Moi rodzice przez długie lata mówili z tym śpiewnym językiem Polskim…Bardzo, bardzo jestem wdzięczna za zorganizowanie tak wspaniałej prezentacji. Czułam sie jak w gronie wspaniałych przyjaciol.  Pozdrawiam i skladam wyrazy szacunku.

Ryszard Szczebiot, Planowany Gosc

dziękuję za wiadomość i mam tez nadzieje, ze oba pokazy odbyły sie w spokojnej atmosferze, czyli bez oberwania chmury w czasie pokazów...My w niedzielę dostaliśmy kilka oficjalnych ostrzeżeń, zeby nie wychodzić z domu w Camarillo. Dzięki Pani informacji obejrzeliśmy jednak na YouTube kilka filmikow o Armii Andersa i o samym Generale, i bylo to tez bardzo mile i poruszające.

Moj Ojciec, Mikołaj Szczebiot, urodził sie w sierpniu 1919 roku w Głębokim, a zmarł w kwietniu 1980 roku w Warszawie. Na Powązkach jest jego grób i nawet noszę sie z zamiarem wystąpienia do IPN o jego oznakowanie, co w przyszlosci moze uchronic grób przed zniszczeniem. Gdy w 1939 roku do Głębokiego wkroczyli Sowieci, to wywieźli wiekszosc, jesli nie wszystkich, mlodych mężczyzn w głąb Rosji. Mój Ojciec zostal przymusowo skierowany do kopalni węgla w Workucie, gdzie podobno warunki byly straszne. Sformowanie Armii Andersa bylo wiec niejako wybawieniem - lepsza byla smierc w walce o Wolna Polske, niz gdzieś w czeluściach sowieckiej kopalni! Ojciec przeszedl z Armia Andersa caly szlak. Walczył pod Monte Cassino i o Ancone. O pierwszym wiem na pewno, bo Ojciec zostal za to odznaczony, zaś z Ancony bylo u nas sporo zdjęć, na których byl Ojciec i jego współtowarzysze. Wcześniej, jeszcze w Palestynie, Ojciec ukończył tzw. "Podchorążówkę". 

Ojciec nie lubił opowiadać o wojnie - zreszta w ogole byl bardzo małomówny - to musiała byc dla tych wszystkich mlodych ludzi wielka trauma, wiec dzis mnie to nie dziwi. Po wojnie Ojciec znalazl sie w Anglii. Było tam ich w sumie sześcioro kuzynostwa - dwa razy po trzech braci. Ojciec wrócił do Polski w 1956 roku (ja sie urodzilem we wrześniu 1957) - była to taka korespondencyjna miłość moich Rodziców, choc nie pamietam juz, kto ich ze soba zapoznał. Bracia i kuzyni Ojca osiedlili sie na stałe w Anglii, ale juz zaden z nich nie żyje. Pozostały sie tam ich dzieci i wnuki, z którymi utrzymuje sporadyczny kontakt. Po przyjeździe do Polski Ojciec miał poważne problemy ze znalezieniem pracy. Choć była to niby Polska po "odwilży", ale Ojciec byl "elementem niepewnym klasowo". W końcu jednak w 1960 roku dostał pracę w Polskich Liniach Oceanicznych, gdzie przepracował bodajze do 1975 roku. W czasie rejsu do Grecji dostał zawału serca, co zmusiło go do przejścia na przedwczesna rentę.

Maja Trochimczyk, Prezes Klubu

Seecznie dziekuje za wzruszajaca projekcje filmu Wielka Droga o Armii Andersa. Jestem z domu Kresowianka, ale z obszaru pogranicza obecnej Bialorusi i Litwy, nie Lwowa. Bardzo mnie film wzruszyl, zwlaszcza sceny w gulagu, wspolne spiewanie koledy Bog sie Rodzi i hymnu Boze cos Polske, lamanie sie chlebem czarnym jako oplatkiem, no i oczywiscie ogromna tragedia i tych uratowanych, czyli zolnierzy Drugiego Korpusu rozrzuconych po calym swiecie po wojnie, bo nie mogli wrocic do zniewolonego kraju. 

W naszym Klubie im. Heleny Modrzejewskiej mielismy aktywistow zwiazanych z Drugim Korpusem czyli "Armia Andersa".  Kompozytor Henryk Wars przyjaźnił sie z naszym założycielem, aktorem- rezyserem-dziennikarzem Leonidasem Dudarew-Ossetynskim, m. in. pomagal promowac Requiem Romana Maciejewskiego i organizowac premiere w Los Angeles tego monumentalnego utworu. Poeta  i aktor Kazimierz Cybulski często występował w programach klubowych. Było wiele spotkań w naszej historii na temat Sybiraków i Armii Andersa, a to ostatnie bardzo ciekawe i wzruszające. Dziekujemy Dr Lekkiej za wspaniala prelekcje, kolejny element w naszej historii! 

Rodzina mojej Mamy Henryki Trochimczyk z d. Wajszczuk (1929-2013) mieszkała na Kresach w okolicach Baranowicz, gdzie sie Mama urodziła. Tam byly małe  majątki rodzin Hordziejewskich, Glińskich, Sudnik-Hrynkiewicz, Wojno-Sidorowicz, Ignatowicz, Wasiuk... wszystko blisko Mickiewiczowskiego Nowogródka i jeziora Świteź.  Pogranicze obecnej Bialorusi i Litwy. Ciocia Irena z domu Wasiuk De Belina (1929-2017) została wywieziona na Syberie z rodzicami, ktorzy po deportowaniu z głodu lub chorób zmarli, a wojenna sierota Irena przemierzyła Wielka Drogę przez Iran, potem Szwajcarię, az do Chicago. 

 Ciocia Tonia Antonina z. d. Wasiuk Glinska byla wywieziona na Syberie z synami po zamordowaniu męża, byłego żołnierza polskiego przez NKVD. Zastrzelili go na ulicy, a w 24 godziny Ciocia Tonia byla juz w pociagu na Sybir. Była siostra mojej Babci; mogla wrocic do Polski dopiero w 1954 roku. Po wojnie jeździła szukać śladów domu  i majątku Skarbkow, znalazła jedna grusze w zaoranym polu. Prababka  byla Konstancja Sudnik-Hrynkiewicz Pisałam o nich wiersze w ksiazce The Rainy Bread.

Moj dziadek Stanisław Wajszczuk (1895-1973) byl w Białej Armii carskiej podczas rewolucji w Petersburgu, świadkiem koszmarnej tragedii, potem przerzucony na front niemiecki znalazl sie w niewoli w Dachau. Po ucieczce z obozu (przy pomocy corki komendanta) walczyl o niepodleglosc Polski w Legionach Piłsudskiego. Po pierwszej wojnie swiatowej pracował w radio Baranowicze i na kolei. Po inwazji sowieckiej w 1939 r. z zona Maria z. d. Wasiuk uciekli do rodziny w Lubelskim na terenach okupowanych przez Niemców w wieczor sylwestrowy 1939 r. Podczas ucieczki przez Bug   ktora sie udala po przejsciu przez zamarznieta rzeke, niemiecki żołnierz zabrał im wszystko - 295 złotych monet zaszytych w plaszczyk mojej Mamy, pieniądze, biżuterię ukryta w misiu. Na szczescie uszli z życiem. Mama miala odmrozone policzki i rece, zawsze potem jej sie robily plamy. .  

Inna rodzina z Baranowicz, Romana Zawadzkiego z Kalifornii, została aresztowana przez NKVD na tej samej trasie zimowej ucieczki i trafila do gulagu, na Syberie a potem z Armia Andersa do Anglii, po wojnie wyjechali do Kalifornii, gdzie dzialali w roznych organizacjach polonijnych. 

Takich historii jest wśród nas bardzo wiele, wiec bardzo sie cieszymy z filmu i opowieści o tragedii i przetrwaniu żołnierzy, artystów i ich rodzin związanych z bohaterem narodowym Generałem Władysławem Andersem. 

PROJEKCJA FILMU W USC. 5  LUTEGO 2024

Maja Trochimczyk, Dorota Lekka z portretami Paderewskiego

Dr Dorota Lekka, PMC Dyrektor Marek Zebrowski, Krysta Close

Manuscript of Henry Vars's Piano Concerto with the theme song from Wielka Droga film.