Sunday, March 12, 2023

Mariusz Brymora i Spowiedz Ambasadora w Bolton Hall Museum, 25 marca 2023 g. 18.30


Klub Kultury im. Heleny Modrzejewskiej zaprasza czlonkow i przyjaciol interesujacych sie historia Polski i jej bohaterami oraz sekretami na ciekawe spotkanie z bylym Konsulem RP w Los Angeles, pisarzem i redaktorem Mariuszem M. Brymora. Tematem spotkania bedzie nowo opublikowana ksiazka Romualda Spasowskiego, pt. Spowiedz Ambasadora, zredagowana z ponad 3,000 do 750 stron przez Pana Brymore.  

Spotkanie odbedzie sie w sobote, 25 marca 2023 r. o godzinie 18:30 wieczorem w Bolton Hall Museum w Tujunga;10110 Commerce Ave, Tujunga, CA 91042. Wstep wolny, RSVP do prezes@modjeska.org. Podczas spotkania bedzie mozna nabyc ksiazki i otrzymac autograf z dedykacja redaktora.  Po rozmowie z P. Brymora zapraszamy na kabanosy i napoje.


AMBASADOR ROMUALD SPASOWSKI

(Nota biograficzna z Wikipedii, niestety pelna bledow, jak sie przekonac bedzie mozna podczas spotkania oraz lektury wspomnien Ambasadora Spasowskiego)

F. Romuald Spasowski (20 sierpnia 1921 – 9 sierpnia 1995) był polskim politykiem, ambasadorem i najbardziej znanym dezerterem z PRL w 1981 roku. Rodzina Spasowskich działała w polskim ruchu oporu podczas II wojny światowej. Spasowski i jego ojciec byli kilkakrotnie aresztowani przez gestapo. Jego ojciec popełnił samobójstwo w 1941 roku po torturach nazistów. Spasowski ukrywał się przez pewien czas w domu swojej matki w Milanówku, gdzie było kilka rodzin żydowskich. Po wojnie Spasowski zasiadał w Centralnej Komisji Rewizyjnej, która prowadziła i kontrolowała finanse partii. Później służył jako członek Polskiej Misji Zbrodni Wojennych na procesach norymberskich. Biegły w języku angielskim i hiszpańskim, Spasowski służył w ambasadzie w Londynie od 1951 do 1953, a następnie przez dwa lata jako ambasador w Argentynie.

Pierwsza podróż Spasowskiego jako ambasadora Polski w Stanach Zjednoczonych trwała od 1955 do 1961 roku. W 1964 roku Spasowski reprezentował Polskę jako członek Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie, która została powołana do mediacji w sprawie pokoju między Hanoi a Sajgonem podczas wojny wietnamskiej . Od 1967 do 1971 Spasowski był ambasadorem RP w Indiach. W połowie lat 70. Spasowski został wiceministrem spraw zagranicznych w polskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W połowie lat 70. pełnił również funkcję szefa Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie Zachodnim.

Spasowski wrócił do Stanów Zjednoczonych na drugą podróż jako ambasador w 1978 roku. Jego żona była przez wiele lat praktykującą katoliczką. Była Wanda Alina Sikorska była kuzynką byłego premiera Polski, generała Władysława Sikorskiego. Wpływy i poglądy religijne Wandy Spasowskiej pomogły podważyć wiarę jej męża w komunizm. Przez lata wiara Spasowskiego w polski reżim komunistyczny była chwiejna, ale wstąpienie Polaka na papieża w 1978 roku dało impuls do wyraźnego zerwania. W dniu, w którym kardynał Karol Wojtyła został papieżem Janem Pawłem II, Spasowski uczestniczył w specjalnej mszy św. w katedrze św. Mateusza w Waszyngtonie, zajmując honorowe miejsce w pierwszej ławce. To zapoczątkowało coraz bardziej kontrowersyjne stosunki z polskim MSZ.


Powstanie Solidarności we wrześniu 1980 głęboko poruszyło Spasowskiego. Mówi się, że prywatnie wyrażał poparcie dla przywódcy Solidarności Lecha Wałęsy i celów ruchu robotniczego. Córka i zięć Spasowskiego, zwolennicy Solidarności, na początku 1981 r. uciekli do Stanów Zjednoczonych i otrzymali azyl. W październiku 1981 r. polski rząd nakazał Spasowskiemu powrót do domu. Zaprotestował, a nakaz wycofania został uchylony. 13 grudnia 1981 roku szef polskiego rządu generał Wojciech Jaruzelski rozpoczął rozprawę z Solidarnością, ogłaszając stan wojenny. Po południu 19 grudnia 1981 roku Spasowski zadzwonił do Departamentu Stanu USA, aby ogłosić, że ucieka i prosi o azyl. Następnego dnia powiedział słuchaczom radia na całym świecie, że uciekł, by okazać poparcie dla Solidarności i Lecha Wałęsy. „Okrutna noc ciemności i ciszy rozpostarła się nad moim krajem” – powiedział. Polski rząd skonfiskował majątek jego rodziny, okrzyknął go zdrajcą i skazał zaocznie na śmierć.

Dom Ambasadora w USA. National Park Service

Spasowski wykladał w Stanach Zjednoczonych w latach 80., potępiając reżim komunistyczny w Polsce i odgrywając główną rolę w antykomunistycznym programie telewizyjnym Agencji Informacyjnej USA „Let Poland Be Poland”. W 1985 roku Spasowski, pochodzący z rodziny kalwińskiej, został ochrzczony jako katolik przez arcybiskupa Filadelfii Jana Króla. W 1986 Spasowski opublikował swoją autobiografię The Liberation of One i ostatecznie przyjął obywatelstwo amerykańskie. Po obaleniu władzy komunistycznej w Polsce w 1989 r. wyrok śmierci na Spasowskiego został uchylony. W 1993 roku prezydent Polski Lech Wałęsa przywrócił Spasowskiemu obywatelstwo polskie. (informacje z  Wikipedii).

MARIUSZ M. BRYMORA - z wykształcenia filolog, ukończył filologię angielską na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz studia podyplomowe z zakresu historii i kultury brytyjskiej na Uniwersytecie Warszawskim oraz Ruskin College w Oksfordzie. Zawodowy dyplomata, obecnie w stopniu ministra pełnomocnego (ambasador ad personam). 

Przed wstąpieniem do służby zagranicznej pracował jako nauczyciel akademicki oraz tłumacz języka angielskiego. W latach 1994–1998 był radnym Rady Miejskiej Radomia, a przez ostatni rok kadencji wiceprezydentem miasta. 

Od 1999 r. pracuje w służbie zagranicznej, gdzie m.in. pełnił funkcje zastępcy konsula generalnego w Chicago (1999–2003), radcy ds. dyplomacji publicznej Ambasady RP w Waszyngtonie (2005–2009) i konsula generalnego w Los Angeles (2013–2017). W centrali MSZ m.in. wicedyrektor Departamentu Dyplomacji Publicznej i Kulturalnej, gdzie nadzorował działalność promocyjną polskich placówek. 

Przetłumaczył m.in. dwa opowiadania Bernarda Malamuda wydane w tomie zbiorowym pt. Żydoptak przez Wydawnictwo Literackie w 1989 roku. Jest autorem wydanej w 2020 r. Historii polskiej dyplomacji w Stanach Zjednoczonych 1919-2019, jak również jej wersji angielskojęzycznej One Hundred Years of Polish Diplomatic Presence in the United States 1919–2019. Był współautorem i redaktorem albumu 400 Years of Polish Immigrants in America, wydanego w 2008 r. z okazji czterechsetnej rocznicy przybycia pierwszych Polaków do Jamestown w Wirginii. Opracował także historię Ambasady RP w Waszyngtonie (2009). Z ramienia MSZ nadzorował powstanie i realizację filmu Polska? Tak! – dokumentu, w którym swoimi skojarzeniami z Polską dzielą się celebryci i ludzie świata kultury. 

W październiku 2022 nakładem krakowskiego wydawnictwa Universitas ukazały się opracowane przez M. Brymorę i poprzedzone jego wstępem pamiętniki ambasadora Spasowskiego zatytułowane Spowiedź ambasadora. 

FRAGMENT WSTEPU REDAKTORA

Osoba Romualda Spasowskiego broni się przed prostym zaszufladkowaniem. Nie był on postacią ani jednoznacznie pozytywną, ani negatywną; trudno uznać go za przykładnego bohatera, ale nie można też nazwać czarnym charakterem. Wkrótce po przekroczeniu swojego Rubikonu, które uznane zostało za jedną z najbardziej spektakularnych ucieczek całego okresu zimnej wojny, Spasowski zaczął pisać opowieść o własnym życiu. Stworzył ją na podstawie sporządzanych na bieżąco przez wszystkie lata swojej kariery własnych pamiętników i notatek, a także mnóstwa dokumentów. Jak sam podkreślał, robił to z dużą starannością o szczegóły, sprawdzając fakty historyczne i konsultując z żoną wszystko to, co przywodziła na myśl jego własna pamięć. Po ukazaniu się amerykańskiego wydania książki jej autor deklarował: „Pisząc ją, kierowałem się tylko i wyłącznie prawdą – o mnie i o wydarzeniach”.

Los nie poskąpił Romkowi (tym imieniem zwracali się do niego wszyscy bliscy i znajomi) okazji do przeżyć. Był on prawdziwym świadkiem historii XX wieku, bowiem za jego życia miały miejsce najważniejsze wydarzenia tego stulecia – od Cudu nad Wisłą, poprzez okupację hitlerowską i powstanie warszawskie, zimną wojnę, protesty robotnicze i studenckie lat 50., 60., i 70., aż po narodziny i stłumienie Solidarności. Te i wiele innych wydarzeń relacjonuje w swojej opowieści. Niemniej przez cały czas to on sam pozostaje w centrum uwagi, która skierowana jest na jego pełne niezwykłych sytuacji i okoliczności życie. Opowiada o swoich wojennych przeżyciach, osobistych doświadczeniach uczestnika procesu norymberskiego, agenta wywiadu wojskowego PRL i reprezentującego Polskę Ludową dyplomaty, któremu podczas jego długiej kariery dane było słuchać w brytyjskim parlamencie wystąpień Winstona Churchilla, być obecnym w Westminster Abbey podczas koronacji królowej Elżbiety II, oglądać motocyklowe parady Prezydenta Peróna, gościć na prywatnej kolacji u Indiri Gandhi, a w Gabinecie Owalnym Białego Domu rozmawiać z Eisenhowerem, Kennedym, Carterem i Reaganem.

Spowiedź ambasadora Spasowskiego jest fascynującą opowieścią o historii i polityce, miłości i zdradzie, tragedii narodu i rodziny. Autor nie tylko opisuje historię własnego życia, ale na jej tle obnaża mechanizmy komunistycznej władzy, pokazuje wstydliwe oblicza polskiej służby dyplomatycznej i jej brak profesjonalizmu, ujawnia drobne prywatne interesy, którym polscy „dyplomaci” podporządkowywali swoją aktywność, demaskuje bezkarność bezpieki, a nade wszystko ukazuje przemożny wpływ Moskwy na działania zarówno tych, którzy rządzili w kraju, jak i tych, którzy reprezentowali go zagranicą. Opowiadając o sobie, Spasowski maluje słowami mocno patriotyczny i sentymentalny obraz polskiego Wołynia, opisuje codzienne życie w międzywojennej Warszawie i koszmar czasu hitlerowskiej okupacji, przedstawia geopolityczną sytuację w świecie lat zimnej wojny, widzianą oczami polskiego dyplomaty. Jego wspomnienia są tak niesamowite, że czytając je, czasami odnosi się wrażenie, że przedstawiane historie nie mogą być prawdziwe. Musimy jednak przyjąć je za dobrą monetę, bo nie mamy żadnych podstaw ani powodów, aby podważać ich prawdziwość. 

[...] Spowiedź ambasadora, którą z ogromną radością oddaję w ręce Czytelników, powstała na podstawie blisko trzech tysięcy stron maszynopisu napisanego przez Romualda Spasowskiego w latach 1982–1985. Ze względu na wymogi podyktowane obecnymi standardami wydawniczymi, tekst został znacznie skrócony, a także dostosowany do dzisiejszych reguł poprawności językowej. W moim najgłębszym przekonaniu zostało w nim wszystko, co najważniejsze, a dokonane zmiany nie wpłynęły w żadnym stopniu na jego zubożenie. Edycja tekstu, choć siłą rzeczy dość daleko idąca, dokonana została bez uszczerbku dla warstwy faktograficznej pamiętników oraz istoty przekazu, jaki został zamierzony przez autora.  

Mariusz M. Brymora, Redaktor

Saturday, March 11, 2023

Hybrydy "Zycie to jest teatr" (Osiecka, Mlynarski) w Santa Monica, 2 kwietnia 2023, g. 19

Klub Kultury im. Heleny Modrzejewskiej prezentuke Teatr Hybrydy Uniwersytetu w spektaklu "Życie to jest teatr" w j. polskim. Przedstawienie odbedzie sie w niedziele, 2 kwietnia 2023 r. o godz. 19 w Illusion Magic Theater (poprzednio znany jako Magicopolis), 1418 4th St, Santa Monica, CA 90401. RSVP do 25 marca 2023 na email prezes@modjeska.org z napisem RSVP i data lub tytulem spotkania. Wstep wolny bo wydarzenie wspomagane przez Konsulat RP. 

Wydarzenie jest częścią programu Wiosna Kultury Polskiej w Zachodnich Stanach Zjednoczonych, wspieranego przez Konsulat Generalny RP w Los Angeles. Konsulat wspomaga grantem trzy projekty Klubu: 1) wyklad Kustosz Katarzyny Winnickiej, 2) Teatr Hybrydy, 3) Teatr Wojciecha Wysockiego ze sztuka Zyciorys i muzyka Piotra Matczuka. Granty oplacaja wynajecie sali na wystepy i koszty obslugi technicznej. 

Zycie to jest teatr to koncert przebojów mistrzów polskiej piosenki, Agnieszki Osieckiej i Wojciecha Młynarskiego,  absolwentów Uniwersytetu Warszawskiego i współtwórców Teatru Hybrydy, których teksty nucą i słuchają kolejne pokolenia Polaków. Najpiękniejsze szlagiery w nowych, energetycznych aranżacjach przeplatane będą zabawnymi skeczami kabaretu literackiego z czasów przedwojennej i powojennej Polski. W programie wybrzmią także przeboje retro znakomitych polskich kompozytorów w pogodnym, żywiołowym nastroju oraz utwory bardziej liryczne i nostalgiczne.

Występują: Magdalena Rossowska, Dominika Świątek, Maciej Dzięciołowski


Teatr Hybrydy Uniwersytetu Warszawskiego jest jednym z najstarszych teatrów studenckich w Polsce, istnieje od końca lat 50. XX wieku, reaktywowany w 2005 roku na Uniwersytecie Warszawskim. Jest kulturalnym i ideowym kontynuatorem legendarnych Hybryd założonych w 1957 r., z których wywodzą się tacy artyści, jak Wojciech Młynarski, Jonasz Kofta, Urszula Dudziak, Krzysztof Komeda i wielu innych. W zespole działają studenci, doktoranci i absolwenci naszego Uniwersytetu pod okiem doświadczonych i gruntownie wykształconych nauczycieli. Teatr ma na swoim koncie repertuarowym kilkadziesiąt spektakli, koncertów i innych projektów artystycznych, od ambitnych tekstów największych poetów oraz dramaturgów polskich i światowych po lżejsze formy komediowe, farsy, pokazy choreograficzne czy przedsięwzięcia popularnonaukowe z dziedziny teatru i muzyki. 

W ciągu 16 lat działalności Teatr Hybrydy odbył kilkaset występów w kraju i za granicą  w profesjonalnych teatrach, ośrodkach kultury, muzeach, brał udział w wielu festiwalach i przeglądach, gdzie spektakle Teatru Hybrydy zdobywają nagrody i wyróżnienia, w tym te najcenniejsze – nagrody publiczności. Projektom Teatru stale lub okazjonalnie patronuje wiele znamienitych osobistości i instytucji publicznych na czele z Jego Magnificencją Rektorem Uniwersytetu Warszawskiego. Współżałożycielami Teatru są dyrektor i reżyser Maciej Dzięciołowski oraz Dominika Świątek, kierownik muzyczny, wokalistka i kompozytorka. Ostatni wystep teatru Hybrydy w Los Angeles byl w czerwcu 2013 r. zorganizowany przez Dr. Maje Trochimczyk i sponsorowany przez Moonrise Press.

Dominika Swiatek w Klubie, luty 2020

Dominika Świątek – pianistka, kompozytorka, wokalistka, aktorka, autorka tekstów. Absolwentka szkoły muzycznej i filologii polskiej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Współtwórczyni i wieloletnia kierowniczka muzyczna reaktywowanego w 2005 r. Teatru Hybrydy Uniwersytetu Warszawskiego. Wydała trzy płyty z własnymi kompozycjami do wierszy Zbigniewa Herberta („Siódmy anioł” pod patronatem Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego), Juliusza Słowackiego („Proroctwo” pod patronatem Senatu RP) oraz współczesnego poety – Jerzego Hajdugi („Coraz ciszej”). Odznaczona przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Jurorka wielu przeglądów i festiwali artystycznych. Poprzedni jej wystep w Santa Monica, zorganizowany przez nasz Klub to piosenki Demarczyk i in. z Andrzejem Perkmanem, ostatni koncert Klubowy przed Pandemia, bardzo wzruszajacy. 

Swiatek i Andrzej Perkman w programie "Groszki i Roze" Santa Monica, luty 2020

Magdalena Rossowska – wokalistka, aktorka, koordynatorka pracy artystycznej Teatru Hybrydy Uniwersytetu Warszawskiego. Absolwentka Informatyki i Ekonometrii Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Wielokrotnie nagradzana na festiwalach muzycznych. Współpracowała z Teatrem Roma, a obecnie także z Teatrem Buffo w Warszawie. 

Maciej Dzieciolowski w JPL/NASA, czerwiec 2013.

Maciej Dzięciołowski – reżyser, aktor, scenarzysta, menedżer kultury. Absolwent reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, Filia we Wrocławiu, zarządzania kulturą Uniwersytetu Warszawskiego i prawa Uniwersytetu Kardynała S. Wyszyńskiego w Warszawie. Wykładowca akademicki Uniwersytetu Warszawskiego, współtwórca i dyrektor reaktywowanego w 2005 r. legendarnego Teatru Hybrydy Uniwersytetu Warszawskiego. Zdobywca wielu nagród za reżyserię spektakli na festiwalach teatralnych oraz nagród indywidualnych Rektora UW, wielokrotny stypendysta Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Ministra Edukacji Narodowej. Członek Sekcji Reżyserów Związku Artystów Scen Polskich (Polish Actors Association, Member of FIA).

Hybrydy w Los Angeles, czerwiec 2013

Hybrydy w Los Angeles, czerwiec 2013




Friday, February 10, 2023

Kustosz Katarzyna Winnicka o ikonach i sztuce Beksińskiego + skrzypek Alexander Rybak, 4 marca, 2023 r., g. 16:30, Bolton Hall, Tujunga


Ikony z XV-XIX w. i twórczość Zdzisława Beksińskiego w zbiorach Muzeum Historycznego w Sanoku

Wyklad Kustosz Katarzyny Winnickiej, Muzeum HIstoryczne w Sanoku

Sobota, 4 marca 2023 r. Godz 16:30, Bolton Hall Museum, 10110 Commerce Ave, Tujunga, CA 91042, RSVP prezes@modjeska.org

Katarzyna Winnicka w Muzeum - w tle obrazy Beksinskiego

Klub Kultury im. Heleny Modrzejewskiej przedstawia wykład mgr Katarzyny Winnickiej z Sanoka. To prezentacja najważniejszych przykładów ikon, będących częścią jednego z największych i najpiękniejszych zbiorów w Polsce i w Europie sztuki cerkiewnej. Ikony to  obrazy o tematyce sakralnej (Maryjnej, Chrystologicznej, czy Hagiograficznej),malowane na deskach, pochodzące z byłych cerkwi prawosławnych i greckokatolickich. Prezentacja w j. polskim, ze slajdami w kolorze.

Druga część prezentacji obejmie twórczość Zdzisława Beksińskiego (1929-2005) - jednego z najbardziej znanych wspólczesnych artystów W jego obrazach można się dopatrywać cech wizyjnego malarstwa romantycznego, surrealistycznego czy inspiracji mistycyzmem wschodnim. W 2001 cały dorobek artystyczny Beksiński zapisał Muzeum Historycznemu w Sanoku, któremu już za życia przekazał ok. 300 prac. Obecnie Muzeum posiada największą kolekcję dzieł artysty, obejmującą kilka tysięcy obrazów, reliefów, rzeźb, rysunków, grafik i fotografii. 

Wstęp wolny. RSVP prezes@modjeska.org. Po wykladzie zapraszamy na przyjecie z przystawkami i deserami. 

 Wykładowca  to Magister Historii Sztuki (studia ukończone na Katolickim Uniwersytecie w Lublinie) i kustosz w Dziale Sztuki Cerkiewnej w Muzeum Historycznym w Sanoku. W ramach tej funkcji zorganizowala liczne wystawy czasowe, publikacje, lekcje muzealne, warsztaty muzealne, katalogi zbiorów, i in. Kustosz Winnicka prowadzila tez zajęcia na Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Sanoku na wydziale Kulturoznawstwa - zajęcia z Ikonografii sztuki cerkiewnej.

Wizyta Pani Winnickiej w Kalifornii to projekt zorganizowany wspolnie z Jerzym Barankiewiczem z Polskiego Salonu Artystycznego w San Diego, gdzie Pani Kustosz wyglosi wyklad w nastepna sobote 11 marca 2023. W Los Angeles, gosciem opiekowac sie bedzie Dr. Maja Trochimczyk, Prezes Klubu, organizujac wycieczki do Huntington Library and the Getty Center. 


Zdzisław Beksiński (ur. 24.02.1929 r. w Sanoku, zm. 21.02. 2005 w Warszawie) – to polski inżynier, architekt, malarz, rzeźbiarz, fotograf, rysownik i artysta fantastyczny posługujący się też grafiką komputerową. W jego obrazach można się dopatrywać cech wizyjnego malarstwa romantycznego, surrealistycznego czy inspiracji mistycyzmem wschodnim. W 2001 cały dorobek artystyczny Beksiński zapisał w testamencie Muzeum Historycznemu w Sanoku, któremu już za życia przekazał ok. 300 swoich prac. 

Po śmierci artysty Muzeum otrzymało ok. 20 jego ostatnich obrazów, ok. 1000 zdjęć i grafik, a także cały majątek – mieszkania, lokaty bankowe, sprzęt komputerowy. Zbiory muzeum powiększyły się również o zapisy multimedialne, listy i filmy dokumentujące życie rodzinne twórcy. Muzeum posiada obecnie największą kolekcję dzieł artysty, obejmującą kilka tysięcy obrazów, reliefów, rzeźb, rysunków, grafik i fotografii.


Fotografie obrazow Beksinksiego: Dariusz Szuwalski, Muzeum Historyczne w Sanoku. Prace znajdują sie na stałej ekspozycji w Galerii Zdzisława Beksińskiego w Muzeum Historycznym w Sanoku. Obrazy sa bez tytulow i maja tylko numery w systemie katalogowym Beksinskiego.


SPECJALNY GOSC - SKRZYPEK ALEXANDER RYBAK

Gościem specjalnym jest białorusko-norweski skrzypek Alexander Rybak, ktory zagra jeden solowy utwor na skrzypce na poczatku spotkania.

Alexander Rybak lub po białorusku Alyaxandr Iharavich Rybak (Аляксандр Ігаравіч Рыбак) ur. 13 maja 1986, to białorusko-norweski piosenkarz-kompozytor, skrzypek, pianista i aktor. Mieszkający w Oslo, Rybak intensywnie pracował biorac udzial w wielu programach telewizyjnych i trasach koncertowych w Europie, szczególnie w Skandynawii i Europie Wschodniej od 2010 roku, występując po angielsku, rosyjsku i norwesku, Rybak utrzymał status idola nastolatków w Skandynawii, Europie Wschodniej i do pewnego stopnia w Azji Zachodniej. Jego debiutancki album z 2009 roku, Fairytales, znalazł się na listach przebojów w pierwszej dwudziestce piosenek w dziewięciu krajach europejskich, w tym na pierwszym miejscu w Norwegii i Rosji. Po dwóch popowych albumach Fairytales i No Boundaries (2010) Rybak skupił się na muzyce dziecięcej i klasycznej oraz często występowal z orkiestrami młodzieżowymi na całym świecie.

Rybak jest znany ze swojego dużego zaangażowania w Konkursie Piosenki Eurowizji. Reprezentując Norwegię w konkursie w Moskwie w Rosji w 2009 roku, wygrał pierwsza nagrode z 387 punktami - najwyższym wynikiem, jaki jakikolwiek kraj osiągnął w historii Eurowizji. Tak uhonorowano piosenke „Fairytale”, którą sam napisał i skomponował do niej muzyke, wygrywając konkurs w wieku 23 lat. Rybak pozostaje najmłodszym zwycięzcą konkursu solo mężczyzn i jak dotąd jedynym zwycięzcą urodzonym na Białorusi. Od tego czasu Rybak kilkakrotnie brał udział w konkursie. Ponownie reprezentował Norwegię na Konkursie Piosenki Eurowizji 2018 w Lizbonie w Portugalii z piosenką „ That's How You Write a Song ”, wygrywając drugi półfinał i zajmując 15. miejsce w finale. Występował  tez w 2010, 2012 i 2016 roku. 

Syn skrzypka klasycznego Igora Rybaka i pianistki Iriny, Rybak uzyskał tytuł licencjata w dziedzinie gry na skrzypcach w 2012 roku w Barratt Due Institute of Music w Oslo w Norwegii. Następnie studiował muzykę filmową w Columbia College w Chicago, którą ukończył z tytułem magistra w 2022 roku; jego nowa pasja jest komponowanie muzyki filmowej. Nie zaniedbuje swoich scenicznych korzeni jako skrzypek: w 2022 roku wystąpił w Szwecji i Norwegii na 62-koncertowej trasie koncertowej.

Rybak w 2016 roku


ALBUM FOTOGRAFII Z WYKLADOW
















K. Winnicka, Jadwiga Inglis, Beata Czajkowska

Presenting the diploma and flowers for the lecturer at Bolton Hall Museum


At the Polish School on Adams blvd, in Los Angeles (Polish Alma Mater)
with Kasia Smiechowicz, director Henryka Lazarz, K. Winnicka, Siostra Bozena





Biblioteka Polska Millennium


Z Jennifer Audette CEO POLAM FCU











Monday, January 16, 2023

Nagrody im. Modrzejewskiej 2022 dla Katarzyny Smiechowicz i Marka Probosza, 19 lutego 2023 r. godz. 16 w Pasadenie

Marek Probosz and Maja Trochimczyk present Modjeska Prize in 2021.

W imieniu zarządu i naszych wspaniałych laureatów zapraszamy członków i gości Klubu na Prezentację Nagród im. Heleny Modrzejewskiej za rok 2022, przyznanych przez Zarząd Klubu na wiosne 2022 państwu Katarzynie Smiechowicz i Markowi Proboszowi. Nasz Klub z dumą wręczy Nagrody im. Modrzejewskiej 2022, nazwane na cześć patronki Klubu, aktorki Heleny Modrzejewskiej (1840-1909), dwóm swoim przyjaciołom - członkini Klubu i Wiceprezes, wspaniałej aktorce Katarzynie Śmiechowicz oraz wielkiemu przyjacielowi Klubu i częstemu uczestnikowi jego imprez, wybitnemu aktorowi Marek Proboszowi. 

Wręczenie nagrody odbędzie się podczas kolacji w eleganckiej i artystycznej rezydencji Monique Chmielewski Lehman i jej męża, byłego menedżera NASA i oficera marynarki wojennej, Davida Lehmana w Pasadenie.  Wydarzenie zaplanowano na popołudnie w niedzielę 19 lutego 2023 r. o godzinie 16:00. z prezentacją o 17:00 i kolacją o 18:00. Musieliśmy zmienić termin wydarzenia ze względu na obchody 50. rocznicy ślubu pary naszych najwierniejszych członków, jak sie okazalo zaplanowane na 18 lutego, nasz pierwotny termin. Prezentacja Nagród im. Modrzejewskiej, która odbywa się w prywatnej rezydencji, jest otwarta dla członków Klubu, ich gości oraz gości honorowych naszych VIP.

Anna Sadowska & Maja Trochimczyk Present Modjeska Prize to Jan Englert

O NAGRODACH im. HELENY MODRZEJEWSKIEJJ

W 2010 roku, aby uhonorować swoja patronke i docenić talent aktorski polskich aktorów, Klub Modrzejewskiej ustanowił Nagrodę im. Heleny Modrzejewskiej dla Najwybitniejszego Aktora Polskiego. W 2010 r. nagrodę po raz pierwszy otrzymał Jan Nowicki, w 2011 r. Anna Dymna, aw 2012 r. Barbara Krafftówna. W latach 2013-2017 nagrodę przerwano; nagrodę za rok 2018 otrzymała Jadwiga Barańska, w roku 2019 uhonorowano dwie emigracyjne aktorki Teatru Polskiego w Toronto Maria Nowotarska i Agata Pilitowska, w roku 2020 nagrodę wręczono wirtualnie Andrzejowi Sewerynowi, a w roku 2021 z okazji 50. jubileuszu Klubu Modrzejewska nagrody wręczono osobiście kalifornijskiej aktorce Beacie Poźniak oraz wirtualnie dyrektorowi warszawskiego Teatru Narodowego, legendzie polskiego filmu i telewizji, Janowi Englertowi. We wrześniu 2022 roku Jan Englert przyjechał do Kalifornii, aby osobiście odebrać nagrodę 2021 i wystąpić w „Kwiatach Polskich” w Beverly Hills i Vista w hrabstwie San Diego wraz z żoną, utalentowaną i piękną aktorką Beatą Ścibakówną.

KATARZYNA SMIECHOWICZ

KATARZYNA A. SMIECHOWICZ czasami występująca jako Kasia A. Leconte jest polską aktorką, która pracuje w Polsce i USA. Katarzyna rozpoczęła swoją karierę artystyczną jako nastolatka studiując aktorstwo u wielu znakomitych nauczycieli. Początkowo zajmowała się baletem i teatrem; z czasem film i telewizja stały się najbliższe jej sercu. Jej zamiłowanie do baletu i poezji przerodziło się w aktorstwo, gdy ceniony polski aktor Wirgiliusz Gryn odkrył w niej talent aktorski i przekonał ją, by wybrała zawód aktorski. Mieszkająca w Los Angeles od 2000 roku, studiowała aktorstwo w Beverly Hills Playhouse oraz w Margie Haber Studio. W swojej karierze wystąpiła w ponad 30 filmach fabularnych i serialach telewizyjnych, współpracując z takimi reżyserami jak Steven Spielberg, Krzysztof Krauze, Jacek Bromski, Tomasz Konecki, Andrzej Saramonowicz czy Olaf Lubaszenko.

Wybrane role filmowe to:

• 2020 -„BEZ SKRUPUŁÓW”, reż. Jacek Bromski, serial telewizyjny (Wanda)

• 2019- „SOLIDNE ZŁOTO”, reż. Jacek Bromski, Film (Wanda Szulc)

• 2018- „Dr. CUKIER”, reż. Paul Saleba - Film (km) (Boo Boo)

• 2015 - „ANATOMIA ZŁA”, reż. Jacek Bromski, Film

• 2015 - „BILET NA KSIĘŻYC”, reż. Jacek Bromski, Film (Donata KRUGER)

• 2012 - „PARADOKI”, reż. Borys Lankosz, serial telewizyjny

• 2011 - „WYGRANY”, reż. Wiesław Saniewski, Film

• 2009 - „U PANA BOGA ZA MIEDZĄ” reż. Jacek Bromski, Film (Ludmiła Niedbałko)

• 2009 - „U PANA BOGA W OGRODKU”, reż. Jacek Bromski, Serial TV (Ludmiła Niedbałko

• 2007 - „TESTOSTERON” reż. Film Tomasza Koneckiego i Andrzeja Saramonowicza (Barbie)

• 2003 - „SZPITAL NA PERYPETIACH”, reż. Krzysztof Jaroszyński Serial TV (Monika)

• 2001 - „WIELKIE RZECZY”, reż. Krzysztof Krauze - GRA (odc.2), Serial TV

• 2000 -„ CHŁOPAKI NIE PŁACZĄ”, reż. Olaf Lubaszenko, Film

• 2000 - „BARDZO OSTRY DYŻUR”, reż. Wojciech Mann i Krzysztof Materna, Sitcom TV

• 1989 - „MDM”, reż. Program TV Wojciecha Manna i Krzysztofa Materny

• 1998 - „TALK SHOW JERZEGO K”, reż. Jerzy Kryszak., Program TV

• 1997 - „CIEMNA STRONA WENUS”, reż. Radosław Piwowarski, Film

• 1996 -„ EKSTRADYCJA 2”, reż. Wojciech Wójcik, Serial TV

• 1996 - „GRY ULICZNE”, reż. Krzysztof Krauze, Film

• 1996 - „PRZECIĄG” reż. Maciej Zak i Jacek Kecik, Program TV

• 1995 - „DZIEJE MISTRZA TWARDOWSKIEGO”, reż. Krzysztof Gradowski, Film

Poza filmem i telewizją zagrała wiele świetnych ról teatralnych, m.in. Katarzynę w „Poskromieniu złośnicy” Szekspira i Różę w „Lilli Weneda” Juliusza Słowackiego. Kasia zadebiutowała w amerykańskim teatrze główną rolą Carrie w „Cafe Hollywood”. Oprócz wielu uznanych przez krytyków ról, Śmiechowicz pisała scenariusze i pracowała jako lektor. Jest Prezesem Studia Filmowo-Telewizyjnego Kasia Films, dzięki któremu stawia sobie za cel tworzenie międzynarodowych produkcji. 


Znana jest również z działalności charytatywnej na rzecz chorych i tych w potrzebie. Katarzyna stale wspiera i promuje polską kulturę w USA. Z domem na obu kontynentach, ale mężem w USA, większość czasu spędza w Los Angeles, ale pracuje zarówno w Europie, jak iw Stanach. Jej mąż Dominik J. Leconte jest dyrektorem wykonawczym w Sony Pictures. 3 lipca 2010 roku Kasia i Dominik przywitali swoich identycznych bliźniaków, Antoniego i Fabiana w Cedars-Sinai Medical Center w Los Angeles. Wszechstronnie utalentowani 12-letni synowie zyskują uznanie jako dziecięcy aktorzy i modele. Pani Śmiechowicz została członkinia Klubu Modrzejewska w 2018 roku, a w czerwcu 2022 roku została wybrana jego Wiceprezes. Występowała w wielu programach i wydarzaniach klubowych, jako prowadząca lub udzielając wywiadów na temat najważniejszych wydarzeń w swej karierze i zainteresowań artystycznych.


MAREK PROBOSZ, polsko-amerykański aktor, reżyser, scenarzysta, autor i producent ma na swoim koncie około 60 ról filmowych. Wiele z tych filmów zdobyło nagrody na prestiżowych festiwalach filmowych, takich jak Cannes, Berlin, San Sebastian, Moskwa, Karlowe Wary, Los Angeles czy Houston. Probosz wyemigrował do USA u szczytu swojej kariery w Europie, zaproszony przez The American Cinematheque w Los Angeles w 1987 roku jako „Idol swojego pokolenia”. Jego kariera filmowa i telewizyjna obejmuje role w polskich, czeskich, niemieckich, francuskich, włoskich i amerykańskich produkcjach i koprodukcjach, jak CBS „Scorpion”; „Scandal” stacji ABC; „Numbers” CBS; „JAG” NBC i „Monk” USA. Probosz otrzymał znakomite recenzje w The New York Times, Hollywood Reporter i Variety za sportretowanie legendy kina światowego Romana Polanskiego w filmie “Helter Skelter” Warner Bros. TV 2004.. Film „Pewnego razu w listopadzie” w reżyserii Andrzeja Jakimowskiego, w którym Probosz zagrał doktora prawa, otworzył Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Warszawie. Otrzymał główną nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Taorminie na Sycylii w 2018 roku.

W 2006 roku zagrał niezapomnianą rolę jednego z największych bohaterów Polski, Europy i całego świata. Legendarnego ochotnika do Auschwitz, Witolda Pileckiego, w filmie „Śmierć rotmistrza Pileckiego” w reżyserii Ryszarda Bugajskiego. Film zdobył Nagrodę Specjalną Jury REMI na WorldFest – Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Houston w 2007 roku. Probosz objechał świat z filmem, uczestnicząc w wielu międzynarodowych festiwalach filmowych, pokazach i dyskusjach na uniwersytetach, w muzeach i ambasadach na całym świecie. W 2012 roku nagrał doceniony przez krytyków audiobook „Ochotnik z Auschwitz. Beyond Bravery” dla audible.com, który jest zbiorem Raportów Pileckiego z Auschwitz. Projekt otrzymał Srebrną Nagrodę IBPA im. Benjamina Franklina w 2013 roku oraz Nagrodę dla Najlepszej Prozy w 2012 roku. W 2018 roku Probosz wyreżyserował monodram „Ochotnik do Auschwitz: Rotmistrz Witold Pilecki”, w którym po raz kolejny wcielił się w jednego z największych bohaterów wojennych XX wieku. Spektakl, który wielokrotnie wystawiał na Broadwayu dla pełnych sal publiczności, zdobył nagrodę Best Documentary Show 2018 na największym na świecie Festiwalu jednego aktora -  United Solo NYC (konkurowało 130 przedstawień z 6 kontynentów). 

W 2022 roku Probosz wcielił się w jednego z największych poetów świata w XIX wieku, polskiego wieszcza Cypriana Kamila Norwida. Monodram w jego reżyserii i wykonaniu, w.g. scenariusza Kazimierza Brauna “Powrót Norwida” został uhonorowany nagrodą: Best New York Premiere na Festiwalu United Solo NYC. Światowa prapremiera spektaklu “Powrót Norwida” z aranżacją muzyczną i akompaniamentem fortepianowym Anny von Urbans zaprezentowana została w Polsce na  Festiwalu Filmowym Pola Negri w Lipnie, gdzie  Marek Probosz otrzymał za całokształt swojej twórczości w filmie i w teatrze nagrodę - Politka 2022. Na Bulwarze Gwiazd Poli Negri odsłonięto jego tablicę. W 2008 r. u boku gwiazdy scen brytyjskich Henry Goodmana, Marek zagrał Odyseusza w klasyku Sofoklesa “Philoktetes” w Teatrze The Getty Villa w Malibu. Główną rolę wraz z Don Cheadle zagrał w Teatrze Mark Taper Forum w Los Angeles w sztuce “Wieża Babel” 1990 r. Wyreżyserował i brawurowo zagrał Salome w swojej współczesnej adaptacji klasyka “Salome” Oscara Wilde’a. Nagroda Krytyki Czeskiej - Najlepsze przedstawienie teatralne roku 1986.

Niektóre z filmów, z których Probosz jest najbardziej znany, to: „Ślady wilczych zębów” (Nagroda Główna w Karlowych Warach 1984); „Cień paproci” (MFF w San Sebastian 1985); „Ferdydurke” (Festiwal Filmowy w Wenecji 1991); „8 w poziomie” (Nagroda Główna dla Filmu Niezależnego MFF w Gdyni 2009); „Rewers” (Złoty Lew Festiwal Filmowy w Gdyni 2009); „Janosik. Historia prawdziwa” (Festiwal Filmowy w Gdyni 2009); „Bokser” (Złoty Orzeł na Festiwalu Filmowym w Los Angeles 2011); „Układ zamknięty” (People’s Choice Award Toronto 2013, Humanitarian Society Award Chicago 2013); „Kocham kino” (Nagroda KMTF Turyn 1988); „Brat naszego Boga” (nominacja na Festiwalu Grand Prix Japonii w Tokio 1997, Nagroda MFF Teheran 1999); „Gracze” (Festiwal Filmowy w Gdyni 1995); „Czas dojrzewania” (Nagroda Specjalna Jury San Sebastian 1984); „Niech cię odleci mara” (Nagroda na Gdańskim Festiwalu Filmowym i Nagroda Klubu Krytyki Filmowej - Syrenka Warszawska 1982); oraz „Ćma” (Ngroda na Gdańskim Festiwalu Filmowym i Srebrny Medal MFF Figuiera de Foz 1980; Nagroda na Miedzynarodowym Festiwalu Filmowym w Moskwie 1981).

W świecie filmu dokumentalnego Probosz wyreżyserował pełnometrażowy film „Jan Kott: Ciągle żywy”, opowiadający o światowej sławy szekspirologu Janie Kotcie. Jego krótki film „Rebel”, dramat psychologiczny poruszający problem samobójstw wśród amerykańskiej młodzieży, był prekursorem jego amerykańskiego debiutu fabularnego „Y.M.I.”, do którego napisał scenariusz, wyreżyserował, wyprodukował i w którym zagrał główną rolę. Film zdobył nagrodę ABBOT - Audience Award Feature na The Other Venice Film Festival, Los Angeles 2004. Probosz jest adiunktem na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles – UCLA, gdzie od 2005 roku wykłada aktorstwo teatralne i filmowe. W latach 2000-2005 wykładał w Emerson College w Los Angeles, a od 2008 roku w Edgemar Center For The Arts w Santa Monica -2011 oraz w Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie w 2016. Jako ekspert aktorski został również zaproszony do nauczania aktorstwa filmowego w prestiżowym Williams College w Massachusetts w 2021 roku.

Aktor, reżyser i profesor jest także pisarzem, autorem dwóch książek: "Eldorado" (wyd. Stentor, 2009) i “Zadzwoń, jak cię zabiją" (wyd. Latarnik, 2011). Jego publikacje obejmują 11 oryginalnych i adaptowanych scenariuszy pełnometrażowych, takich jak, „Y.M.I.” (Nagroda Publiczności na The Other Venice Film Festival, Los Angeles 2004), “Amerykańska rodzina”, czy “Ostatni pierwszy krok”. Jest autorem dwóch sztuk teatralnych, „AUM, albo torturowanie aktorów” i “Auschwitz No. 432”, sześciu scenariuszy filmów krótkometrażowych oraz kilkudziesięciu esejów, rozdziałów książek i artykułów. Od 2018 roku Probosz jest stałym korespondentem kwartalnika literacko-artystycznego AFRONT. Często zapraszany do jury festiwali na całym świecie, do prowadzenia warsztatów aktorskich i scenariuszowych oraz MasterClass.  Współpracował z elitą amerykańskich filmowców nominowanych do Oscarów i zdobywcami Oscarów. W 2018 został laureatem Oscara Diaspory Polskiej - Zlotej Sowy za całokształt twórczości w kategorii FILM w Wiedniu. W 2011 otrzymał medal Mortui Sunt ut Lieberti Vivamus w Londynie i zloty medal Witolda Pileckiego - Do Konca Niezlomny, w Oświęcimiu.  Probosz uzyskał tytuł magistra sztuk pięknych na wydziale aktorstwa w 1984 roku w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej i Teatralnej im. L. Schillera w Łodzi. Uzyskał również tytuł magistra sztuk pięknych na wydziale reżyserii w Amerykańskim Instytucie Filmowym – AFI w Los Angeles w 1993 roku.


FOTOGRAFIE Z PREZENTACJI NAGROD