JAN ENGLERT I BEATA SCIBAKÓWNA W KALIFORNII, 22-25 WRZEŚNIA 2022
W dniach 22-25 września 2022 roku słynny polski aktor Jan Englert, dyrektor Teatru Narodowego w Warszawie, odwiedzi Kalifornię z żoną, aktorką Beatą Ścibakówną. Pan Englert został zaproszony przez Klub Kultury im. Heleny Modrzejewskiej do osobistego odbioru Nagrody Heleny Modjeskiej za rok 2021. Wizyta we wrześniu 2022 jest współorganizowana przez trzy kluby kultury Polonii Południowej Kalifornii: Klub im. Modrzejewskiej, Klub PAPA z Orange County oraz Amfiteatr Jaskółka z San Diego we współpracy z Wydziałem Teatralnym Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles.
W programie dwa koncerty poetycko-muzyczne, w San Diego i Los Angeles, oraz dwa wydarzenia tylko na zaproszenie – Seminarium o Teatrze Polskim dla profesorów i doktorantów na UCLA, które odbędzie się po południu w czwartek 22 września 2022 r. oraz Prezentacja Nagrody im. Modrzejewskiej i Przyjęcie przez Klub im. Modrzejewskiej i Klub PAPA w sobotę 24 września 2022 r. o godz. 18.
W ramach tego ostatniego wydarzenia odbędzie się wywiad z wybitnymi gośćmi przeprowadzony przez dr Maję Trochimczyk, wręczenie Nagrody im. Heleny Modrzejewskiej i dyplomów uznania od kalifornijskich prawodawców oraz kolacja z cateringiem Teresy Turek. Impreza odbędzie się w gościnnym domu Marii i Jerzego Menclewiczów, członków obu klubów. Zgłoszenia do Beaty Czajkowskiej, sekretarza zarządu, Beata.J.Czajkowska@gmail.com. Ograniczona liczba miejsc dla czlonkow obu klubow, prosimy o wcześniejszą rezerwację.
W niedzielę 25 września 2022 r. o godz. 15.00 w Audytorium Biblioteki Publicznej Beverly Hills (444 North Rexford Dr. Beverly Hills, CA 90210) Jan Englert i Beata Ścibakówna wykonają fragmenty poematu Kwiaty Polskie Juliana Tuwima (1894-1953). W tym dziele polsko-żydowski poeta zastanawia się nad pięknem, heroizmem, cierpieniem i odpornością narodu polskiego po tragediach II wojny światowej. Koncert poetycko-muzyczny odbędzie w języku polskim, z angielskim tłumaczeniem dr Mai Trochimczyk w księdze programowej. Interludia z muzyką Chopina wykona wybitny pianista dr Wojciech Kocyan, profesor Loyola Marymount University. Po występie odbędzie się krótkie Q&A z wykonawcami. To wydarzenie jest bezpłatne i otwarte dla publiczności. RSVP na adres prezes@modjeska.org. Miejsca ograniczone do 100 gości.
Prof. Kocyan gra na pianinie Blüthner z firmy Kasimoff-Blüthner Piano Co. Los Angeles, CA
O NAGRODZIE IM. HELENY MODRZEJEWSKIEJ
Nagroda im. Heleny Modrzejewskiej dla Najwybitniejszego Aktora Polskiego została utworzona w 2010 roku, aby uhonorować patronkę Klubu, polską aktorkę Helenę Modrzejewską (1840-1909), która występowała w teatrze w Polsce, odbywała tournee teatralne po Europie i osiadła w Kalifornii, występując w ponad 4,500 przedstawieniach, w tym wielu sztukach Szekspira. Laureatami Nagrody Modrzejewskiej są m.in. Jan Nowicki, Anna Dymna, Barbara Krafftówna, Jadwiga Barańska i Andrzej Seweryn. Nagroda im. Modrzejewskiej została przyznana Janowi Englertowi w 2021 roku i wręczona wirtualnie z okazji 50-lecia Klubu Modjeska w październiku 2021 roku, gdy aktorka Beata Poźniak odebrała swoją nagrodę osobiście podczas Balu 50-lecia w Pasadenie.
INFORMACJE BIOGRAFICZNE
Poniżej biograficzne informacje o wykonawcach i poecie. Aby uzyskać więcej informacji, prosimy odwiedźic stronę Klubu, Modjeska.org w języku angielskim lub Modrzejewska.org w języku polskim. Zapytania mailowe: Prezes@modjeska.org, dr Maja Trochimczyk, prezes Klubu Kultury im. Heleny Modrzejewskiej, tel. 818 384 8944.
JAN ENGLERT
Jan Englert (ur. 1943 w Warszawie) to polski aktor teatralny i filmowy, reżyser teatralny, profesor sztuk teatralnych, a od 2003 roku dyrektor artystyczny Teatru Narodowego w Warszawie. Na dużym ekranie zadebiutował jako Zefir w filmie Andrzeja Wajdy Kanał o Powstaniu Warszawskim (1956). W 1964 roku ukończył Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie i rozpoczął pracę w teatrach: Polskim (1964–1969, 1981–1994), Współczesnym (1969–1981) i Narodowym (od 1997). Pozostał w Teatrze Narodowym i od 18 lat pełni funkcję jego dyrektora artystycznego. Englert współpracował z najwybitniejszymi reżyserami teatralnymi, występując w ważnych rolach w sztukach Szekspira, Mickiewicza, Wyspiańskiego, Gombrowicza, Ionesco, i Mrożka. Jako reżyser wystawiał sztuki Mickiewicza, Słowackiego, Fredry, Czechowa, Turgieniewa i Witkacego.
Mogliśmy oglądać go na ekranie w filmach Andrzeja Wajdy (Kanał, Katyń, Tatarak), Kazimierza Kutza (Sól ziemi czarnej, Perła w koronie), Janusza Zaorskiego (Baryton), Filipa Bajona (Magnat), jak a także w serialach Janusza Morgensterna (Kolumbowie, Polskie drogi), Jerzego Antczaka (Noce i dnie) i Ryszarda Bera (Lalka). Łącznie wystąpił w ponad 100 filmach, wielu sztukach telewizyjnych i serialach telewizyjnych. Przez 12 lat pełnił funkcję rektora Akademii Teatralnej w Warszawie.
Otrzymał wiele odznaczeń i odznaczeń, m.in. Krzyż Kawalerski i Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1988, 2001), Złoty Krzyż Zasługi (1997), Złoty Medal „Gloria Artis” (2005) oraz odznaczenia imion Aleksandra Zelwerowicza (1993/1994), Tadeusza Boya-Żeleńskiego (2008) i Cypriana Kamila Norwida (2012). Otrzymał również Nagrodę Gustawa (2014), tytuł Ikony Polskiego Kina (2018) oraz Nagrodę Złotego Hipolita (2019). Otrzymał doktorat honoris causa Akademii Filmowej i Teatralnej w Sofii w Bułgarii. Do tego wspaniałego zestawu dokładamy przyznając Janowi Englertowi Nagrodę Modjeskiej za rok 2021, jako nagrodę za całokształt twórczości za jego aktorską pracę.
Englert występował dla Klubu w latach 1994, 1996, 1998, 2000 i 2009. Dzielił się z członkami Klubu i gośćmi cudami polskiej poezji romantycznej, przedstawiał Kwiaty Polskie Juliana Tuwima, Dziady Adama Mickiewicza, grał w sztuce o św. Mikołaju i występował w innych przedstawieniach teatralnych.
BEATA ŚCIBAKÓWNA
Urodzona w Zamościu, w 1992 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Debiutowała na scenie w 1990 roku rolą Zosi w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza. W latach 1992-1997 była aktorką w zespole Teatru Powszechnego w Warszawie, a od 1997 roku aktorką Teatru Narodowego. Współpracowała także z takimi teatrami jak Komedia, Bajka, Polonia i Syrena. Jej rola Klary w spektaklu Aleksandra Fredro Śluby panieńskie w reżyserii Andrzeja Łapickiego została uhonorowana na Festiwalu Teatralnym w Opolu (Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska” w 1995 roku).
W 1992 roku zadebiutowała na dużym ekranie w dramacie psychologicznym Roberta Glińskiego. Wystąpiła w ponad 40 filmach i serialach telewizyjnych. Do jej najważniejszych filmów należały Wielka wsypa Jana Łomnickiego (1992) oraz dramat psychologiczny Krystyny Jandy Pestka (1995). Wystąpiła w roli dziennikarki w komedii Jacka Bromskiego Dzieci i ryba (1997) oraz w serialu Jerzego Gruzy Czterdziestolatek. 20 lat później (1993). W telenoweli Polsatu Samo Życie była kardiologiem, w serialu TVP2 Na dobre i na zle wcieliła się w rolę ordynatora oddziału szpitala, dr Orlickiej, a w serialu TVN Diagnoza medialna wystąpiła jako anestezjolog. Urodzona w Zamościu, w 1992 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Debiutowała na scenie w 1990 roku rolą Zosi w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza. W latach 1992-1997 była aktorką w zespole Teatru Powszechnego w Warszawie, a od 1997 roku aktorką Teatru Narodowego. Współpracowała także z takimi teatrami jak Komedia, Bajka, Polonia i Syrena. Jej rola Klary w spektaklu Aleksandra Fredro Śluby panieńskie w reżyserii Andrzeja Łapickiego została uhonorowana na Festiwalu Teatralnym w Opolu (Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska” w 1995 roku).
W 1992 roku zadebiutowała na dużym ekranie w dramacie psychologicznym Roberta Glińskiego. Wystąpiła w ponad 40 filmach i serialach telewizyjnych. Do jej najważniejszych filmów należały Wielka wsypa Jana Łomnickiego (1992) oraz dramat psychologiczny Krystyny Jandy Pestka (1995). Wystąpiła w roli dziennikarki w komedii Jacka Bromskiego Dzieci i ryba (1997) oraz w serialu Jerzego Gruzy Czterdziestolatek. 20 lat później (1993). W telenoweli Polsatu Samo Życie była kardiologiem, w serialu TVP2 Na dobre i na zle wcieliła się w rolę ordynatora oddziału szpitala, dr Orlickiej, a w serialu TVN Diagnoza medialna wystąpiła jako anestezjolog. Wystepowala w serialu Skazane stacji telewizyjnej Polsat (2016). Grała też postacie negatywne, m.in. w serialu TVP2 Radio Romans i serialu Life Line. W sensacyjnym dramacie Ryszarda Bugajskiego Układ zamknięty (2013) grała u boku Janusza Gajosa i Kazimierza Kaczora. Jest również producentką spektakli teatralnych a dwa z nich One w 2008 i Intryga w 2016 r. były prezentowane w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.
W 2005 roku otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi za osiągnięcia aktorskie, a w 2017 roku została uhonorowana Złotym Krzyżem Zasługi. W 2016 roku jej rola Elwiry w spektaklu Mąż i żona została uhonorowana nagrodą dla najlepszej aktorki na XVI Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji „Dwa Teatry”.
W 2005 roku otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi za osiągnięcia aktorskie, a w 2017 roku została uhonorowana Złotym Krzyżem Zasługi. W 2016 roku jej rola Elwiry w spektaklu Mąż i żona została uhonorowana nagrodą dla najlepszej aktorki na XVI Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji „Dwa Teatry”.
.JPG)
WOJCIECH KOCYAN
Pianista Wojciech Kocyan został doceniony za „wyjątkowo wyróżniające się wykonania (…) wspaniały, inteligentny artyzm (…)” (Classics Today.com) oraz „wyostrzony temperament, nienaganną technikę i wystawny ton” (Le Monde de la Musique). Jest to laureat kilku międzynarodowych konkursów pianistycznych, m.in. F. Busoni i Viotti, a także zdobywca nagród specjalnych XI Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego i zdobywca I nagrody Konkursu im. Paderewskiego. Występował w Europie, Ameryce, Meksyku, Australii i Japonii, uczestnicząc w takich festiwalach muzycznych jak Musica Antiqua Europae Orientalis, Capri Festival, Bydgoszcz International Music Festival, H.M.Gorecki Festival, Beethovenfest, Paderewski Festival, Liszt Festival w Wiedniu, San Francisco Liszt Festival , Międzynarodowy Festiwal Muzyczny Cervantino, Międzynarodowy Festiwal Muzyczny Morelia oraz Festiwal Chopinowski w Paryżu.
Nagrywał dla telewizji, radia i filmu, a jego występy były transmitowane w Europie, Stanach Zjednoczonych i Australii. Jego nagrania solowe i kameralne można znaleźć również na DUX, Naxos i Spotify. Jego najnowsza płyta z utworami Roberta Schumanna została wydana przez DUX w 2012 roku. Jest profesorem gry na fortepianie na Loyola Marymount University i dyrektorem artystycznym Paderewski Society, które co dwa lata organizuje Amerykańskie Konkursy Paderewskiego w Los Angeles. Członek Klubu im. Heleny Modrzejewskiej od 2018 roku, prof. Kocyan koncertuje dla Klubu lub organizuje wieczory muzyczne w swoim domu.
JULIAN TUWIM
Julian Tuwim (13 września 1894 – 27 grudnia 1953), znany również pod pseudonimem „Oldlen” jako autor piosenek, był polskim poetą, urodzonym w Łodzi, wówczas w zaborze rosyjskim. Kształcił się w Łodzi i Warszawie, gdzie studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. Tuwim wraz z Antonim Słonimskim i Jarosławem Iwaszkiewiczem założył grupę poetów eksperymentalnych Skamander. Był ważną postacią literatury polskiej, podziwianą także za wkład w literaturę dziecięcą. W 1935 otrzymał prestiżowy Złoty Laur Polskiej Akademii Literatury.
Jego zbiory: Czyhanie na Boga (1918), Sokrates tańczący (1920), Siódma jesień (1922), Wierszy tom czwarty (1923) są typowe dla jego wczesnych prac. W późniejszych tomach poezji – Słowa we krwi; 1926, Rzecz Czarnoleska; 1929, Biblia cygańska; 1933 i Treść gorejąca; 1933 – Tuwim stał się niespokojny i zgorzkniały; pisał o tragicznej pustce miejskiej egzystencji. W większym stopniu czerpał też z tradycji romantycznej i klasycystycznej, doskonaląc swoją formę i styl, stając się wirtuozowskim mistrzem słowa. Do dziś uważany jest za jednego z największych mistrzów języka polskiego.
Tuwim od początku i przez całą swoją karierę twórczą miał skłonność do satyry. Dostarczał szkice i monologi do licznych kabaretów. Jego burleska Bal w operze (1936) uważana jest za jego najlepszy poemat satyryczny. W 1918 Tuwim współtworzył kabaret Picador i pracował jako pisarz lub kierownik artystyczny z wieloma innymi kabaretami, takimi jak Czarny Kot (1917-1919), Quid pro Quo (1919-1932), Cyrulik Warszawski (1935–1939).
W 1939 r., na początku II wojny światowej i niemieckiej okupacji Polski, Tuwim wyemigrował przez Rumunię najpierw do Francji, a po jej kapitulacji przez Portugalię do Brazylii, a następnie do USA, gdzie przebywał od 1942 r. do 1946 r. W latach 1939–1941 współpracował z emigracyjnym tygodnikiem Wiadomości Polskie. W latach 1942–1946 współpracował z londyńskim miesięcznikiem Nowa Polska oraz z gazetami polonijnymi.
W tym czasie napisał Kwiaty Polskie, poemat epicki, w którym z nostalgią wspominał swoje wczesne dzieciństwo w Łodzi, protestował przeciwko ubóstwu jej mieszkańców, lamentował nad tragediami wojennymi, chwalił odporność narodu, oraz wyrażał nadzieję na lepszą przyszłość. W kwietniu 1944 roku Tuwim opublikował manifest My, Żydzi Polscy. Do Polski wrócił po wojnie w 1946 roku, ale w stalinowskim kraju nie publikował zbyt wiele, poza uwielbianymi do dziś przedrukami swoich klasycznych wierszy dla dzieci, jak np. Lokomotywa (1938), przetłumaczona na wiele języków. Pracował także jako dziennikarz i pisał cenione przekłady Puszkina i innych rosyjskich poetów. Zmarł w 1953 roku w wieku 59 lat w Zakopanem.
[tekst o Tuwimie oparty na wpisie w Wikipedii]
