Sebastian Ryś o Zofii Rysiównej - "Rodzinne Historie Wojenne" w L.A. Performing Arts Conservatory, 3 listopada 2024 g. 18:30

Klub Kultury im. Heleny Modrzejewskiej we wspolpracy z Instytutem Pamieci Narodowej zaprasza na monodram napisany przez polskiego aktora, Sebastiana Rysia, pt. "Rodzinne Historie Wojenne: Zofia Rysiowna" a prezentowany w niedziele 3 listopada 2024 o godz. 18:30 w Los Angeles Performing Arts Conservatory, 10931 W Pico Blvd, Los Angeles, CA 90064. 

RSVP do Beaty Czajkowskiej, na Beata.J.Czajkowska@gmail.com.  Wstep wolny dla czlonkow klubu, $30 od osoby dla gosci. Platnosc czekiem na "Helena Modjeska Art & Culture  Club" z notatka o teatrze, do PO Box 4288 Sunland CA 91041, lub paypal na prezes@modjeska.org.  Parking za budynkiem lub na Pico Blvd. Okoliczne ulice maja zakazy parkowania...

O SZTUCE: Rodzinne historie wojenne:Zofia Rysiówna, przedstawia Sebastian Ryś

„Myślą tak szybko sięgamy wspomnień jak wzrokiem gwiazd. Patrząc na gwiaździste niebo widzimy czarną kopułę firmamentu Ziemi błyszczącą diamentami. Pozornie gwiazdy są jednako odległe, lecz naprawdę dzielą je, od nas i od siebie nawzajem, tysiące lat świetlnych. Myśl ma podobną drogę do zapisanych w pamięci wspomnień, choć niektóre tracą swój blask”.

Niech te myśli towarzyszą nam wywołując z pamięci zapisane slajdy, które teraz na nowo, mogą rozbłysnąć siła naszych serc.

Bohaterką naszego dzisiejszego spotkania jest Zofia Rysiówna. Sądeczanka, Łączniczka, aktorka, mama i żona, surowa lecz sprawiedliwa i oddana sprawie osoba. To ona otworzy nam świat familijnych wspomnień rodziny Rysiów z Nowego Sącza. Kontynuując sagę rodzinną będziemy podążali w tej opowieści za „Zosią” bo taki był jej pseudonim wojenny i spróbujemy jej oczyma zobaczyć Sądecką młodzież, ich zajęcia i sporty. Spotkamy się ze szkolnymi profesorami Rysiówny, i spróbujemy rozpoznać cechy charakteru tzw. Innego pokolenia, z którym już coraz mniej nas łączy. 

Być może zdradzi nam kulisty odbicia tajnego emisariusza Jana Karskiego, w której to akcji brała udział i wyjawi, z tym związane, późniejsze dramatyczne losy rodziny jak i mieszkańców tego miasta. Nie wiem czy zabierze nas ze sobą za mury Obozowe, tego raczej wymagać nie możemy, ale myślę, że pod koniec opowieści Zofia Rysiówna, zaprosi nas przed swój ukochany mikrofon radiowy i na deski teatru. Jej życie powojenne było skryte i tu też nie oczekujmy zbyt wylewnej relacji. Czego możemy oczekiwać? Szczerych słów, gorącego serca i czegoś z pogranicza snu oraz intensywnego przeżywania.

Wypowiedź sceniczna łączy w sobie: świadectwo pośredniego świadka historii, archiwalne nagrania radiowe, wiersze z elementami fabularnej narracji w muzycznych akcentach. Całość została oparta o „Wspomnienia Majowe” autorstwa Wandy Straszyńskiej, zapamiętane relacje rodzinne oraz książkę „Na ścieżkach Fantoma” Jacka Rysia.

Niech to spotkanie będzie ujmującą wyprawą w zakamarki pamięci żywych wspomnień.

~ Sebastian Ryś

 

O AUTORZE I AKTORZE

Sebastian Ryś – urodził się we Wrocławiu w 1986 roku, absolwent Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Aktor, wrażliwy interpretator romantycznych bohaterów. Zadebiutował jeszcze podczas studiów w Teatrze Nowym w Słupsku, rolą Stanisława Ignacego Witkiewicza w autorskim przedstawieniu Andrzeja Marii Marczewskiego „Witkacy jest do X-tej” z muzyką Marka Dyjaka. Współpracował z Teatrem Staromiejskim czy z Teatrem Polskim w Warszawie. W Płockim Teatrze Dramatycznym dał się poznać jako: S.B. w spektaklu Szymona Bogacza "Trzech mężczyzn w różnym wieku" w reżyserii Julii Mark, a także tytułowy "Hamlet" W. Szekspira w reżyserii Marka Mokrowieckiego. Etatowo był związany z Teatrem Polskim we Wrocławiu, gdzie zagrał miedzy innymi: u Janusza Wiśniewskiego w „Chorym z urojenia” oraz w „Mirandolinie” Bartosza Wyszomirskiego. 

Na swoim koncie ma role filmowe i serialowe. W poszukiwaniu bohaterów teatralnych sięga do teatru radiowego oraz do krótkometrażowych własnych produkcji. W monodramie pod tytułem:  „Zupa rybna w Odessie”, wskrzesza niedokończoną opowieść zapomnianego bohatera Jana Karskiego, zdobywając liczne nagrody: Główna nagroda na Festiwalu Strzała Północy w Koszalinie. Główna nagroda XLIII Tyskie Spotkania Teatralne Dwie nagrody Jury – Solo Olsztyn OSTJA Grand Prix – Festiwal Sztuk Autorskich i Adaptacji, WINDOWISKO, Gdańsk.

Jest beneficjentem programu „Kultura Polska na Świecie”, Instytutu Adama Mickiewicza. Brał udział w międzynarodowym festiwalu United Solo w Nowym Jorku występując tam z angielską wersją monodramu „Fish soup in Odessa”. Jest instruktorem teatralnym z przygotowaniem pedagogicznym oraz nauczycielem wspomagającym. Realizuje koncerty poetyckie. Swoją wizją nadał ton artystycznemu wyrazowi słuchowiska pt.: „Blizny wolności”. Współtwórca „Plam w Pamięci” – produkcji Teatru Polskiego Radia. Współscenarzysta, reżyser i aktor w widowisku o Jerzym Popiełuszce „Rozżarzone węgle miłości”.

FOTOGRAFIE Z WYDARZENIA

Janusz Gajos otrzymuje Nagrode im. H. Modrzejewskiej, Warszawa, 16 wrzesnia 2024, godz. 18.30

Klub Kultury im. Heleny Modrzejewskiej w Los Angeles wręczy Nagrodę im. Modrzejewskiej za rok 2023 legendarnemu polskiemu aktorowi Januszowi Gajosowi w poniedziałek 16 września 2024 r., podczas otwarcia Festiwalu Filmów Gajosa, z okazji jego urodzin w Kinie Kultura w Warszawie (Krakowskie Przedmieście 21/23, 00-071 Warszawa, Polska). Wydarzenie zorganizowane przez Stowarzyszenie Filmowców Polskich obejmuje projekcje filmów w dniach 16 do 19 września. Uroczyste otwarcie festiwalu rozpocznie się punktualnie o godzinie 18.30. W programie – różnorodne prezentacje przed projekcją filmu, dla uhonorowania jednego z najbardziej znanych i lubianych polskich aktorów.

Zarząd Klubu Modrzejewskiej podjął decyzję o uhonorowaniu Pana Gajosa nagrodą za całokształt twórczości we wrześniu 2023 roku. Ponieważ nasz laureat nie mógł przyjechać do Kalifornii, za najodpowiedniejszą okazję do tej prezentacji uznano Festiwal Gajosa w Warszawie. Prezes Klubu, dr Maja Trochimczyk, przywiezie nagrodę i certyfikat z Kalifornii wraz z dyplomami uznania od senatora stanu Kalifornia Anthony'ego J. Portantino, a także zarządców hrabstw Los Angeles i Orange, gdzie działa Klub (L.A.) i znajduje się zabytkowy dom Modrzejewskiej, Arden. 

Janusz Gajos, 2007. Wikimedia Commons

Urodzony w 1939 roku pan Janusz Gajos wystąpił w wielu rolach telewizyjnych i filmowych i cieszy się ogromnym szacunkiem w środowisku artystycznym nie tylko ze względu na swój talent, ale także uczciwość artystyczną i osobistą. (Więcej informacji o laureacie poniżej). Nagrody im. Modrzejewskiej, ustanowione w 2010 roku, honorują całokształt twórczości polskich aktorów i przyznawane są corocznie jednemu lub dwóm aktorom, reprezentującym Polskę oraz środowiska emigracyjne. 

Nagrody te upamiętniają życie Heleny Modrzejewskiej, znanej w USA jako Modjeska (1840-1909), która była fenomenalnie utalentowaną aktorką i w swojej karierze dała około 4000 przedstawień, skupiając się przede wszystkim na sztukach Szekspira. Modrzejewska podróżowała po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, używając wagonu jako swojego domu; w ten sposób mogła pojawić się na scenach w 225 miastach w całej Ameryce Północnej. Była nie tylko aktorką, ale także reżyserem, projektantką i kostiumografką, producentką i publicystką własnego zespołu. Jako zagorzała polska patriotka otrzymała zakaz powrotu do domu w okupowanej przez Rosję Polsce i pozostaje symbolem zarówno wygnania imigrantów, jak i ich sukcesu.

Nagroda im. Heleny Modrzejewskiej honoruje całokształt dorobku laureatów, wybitnych polskich aktorów sceny i ekranu. W przeszłości laureatami byli tak słynni aktorzy jak Jan Nowicki, Anna Dymna i Jan Englert mieszkający w Polsce, a obok nich Jadwiga Barańska, Barbara Krafftówna i Marek Probosz mieszkający w Kalifornii. W 2022 roku dyrektor Teatru Narodowego Jan Englert udał się do Kalifornii, aby osobiście odebrać Nagrodę im. Modrzejewskiej. Kiedy wyróżnieni goście odwiedzają Los Angeles, często zostawiają niezapomniane wrażenia artystyczne ze swoich występów. W Beverly Hills i San Diego, Jan Englert wraz z żoną Beatą Ścibakówną po mistrzowsku zaprezentowali „Kwiaty Polskie” Juliana Tuwima z przerywnikami muzyki Chopina w wykonaniu na żywo prof. Wojciecha Kocyana.

Do tej pory, dwoje laureatów otrzymało Nagrody im. Modrzejewskiej w Polsce – Anna Dymna odebrała nagrodę w czerwcu 2011 roku w Krakowie, podczas specjalnego wydarzenia z udziałem Benjamina Ousleya Nasemana, urzędnika ds. spraw publicznych Konsulatu Amerykańskiego oraz kilku profesorów z Polsko-Amerykańskiego Towarzystwa Historycznego. Nagrodę wręczałam sama, jako ówczesny Prezes Klubu. We wrześniu 2023 roku, po prezentacji i wywiadzie na platformie Zoom w czasie pandemii, Andrzej Seweryn odebrał z rąk Wiceprezes Klubu Katarzyny Śmiechowicz Nagrodę im. Modrzejewskiej za rok 2020 na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

Prezentacja Nagrody im. Heleny Modrzejewskiej dla Janusza Gajosa to już trzecia taka uroczystość naszego Klubu odbywająca się w Polsce. Z niecierpliwością czekamy na uhonorowanie Pana Gajosa – legendarnego aktora i wielkiego człowieka.

Aktorzy serialu w mundurach czołgistów na scenie - od lewej Janusz Gajos, Włodzimierz Press, Roman Wilhelmi, Małgorzata Niemirska.  Narodowe Archiwum Cyfrowe, sygn. 3/53/0/10/699/8. :Premiera serialu "Czterej Pancerni i pies" w Sali Kongresowej Pałacu Kultury i Nauki (1966). 

JANUSZ GAJOS

Janusz Gajos, urodzony 23 września 1939 roku w Dąbrowie Górniczej, to jeden z najwybitniejszych i najpopularniejszych polskich aktorów. Ukończył Akademię Teatralną i Filmową w Łodzi w 1965 roku i zadebiutował w filmie Marii Kaniewskiej Panienka z okienka (1964). Główna rola dowódcy czołgu podczas II wojny światowej w niezwykle popularnym serialu Czterej pancerni i pies (1966) była zarówno niesamowitym sukcesem, jak i przekleństwem. Entuzjastyczna publiczność utożsamiała aktora z bohaterskim żołnierzem walczącym u boku „przyjaznej” Armii Radzieckiej, a jego kariera utknęła w ślepym zaułku.

Po „wcieleniu się” w jedną rolę, Gajos skupił się na teatrze i od 1970 roku grał w kilku warszawskich teatrach: Komedia, Polski, Kwadrat, Dramatyczy i Powszechny. Zagrał także wiele pamiętnych ról dla Polskiego Teatru Telewizji, transmitowanego na terenie całego kraju. Wreszcie w latach 2003-2021 był członkiem obsady Teatru Narodowego w Warszawie. W 1977 jego rola w filmie Sylwestra Szyszki Milioner została doceniona nagrodą na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku. Następnie pojawił się, m. in., w Człowieku z żelaza Andrzeja Wajdy. Losy się odwróciły wraz z rolą w Teatrze Telewizji w Opowieściach Hollywood Christophera Hamptona w reżyserii Kazimierza Kutza (1987). W kolejnych dziesięcioleciach elastyczność jego talentu została doceniona na scenie i ekranie. Wystąpił w Wujaszku Wani Czechowa (1989), Weselu Wyspiańskiego (1995) i adaptacji scenicznej Zbrodni i kary Dostojewskiego (2000). W latach 1994-2015 występował w Mszy za Miasto Arras w.g. Andrzeja Szczypiorskiego w Teatrze Powszechnym; na koniec wyreżyserował jej telewizyjną adaptację. 

Janusz Gajos i Pierwsza Dama Maria Kaczynska. 2008, 40. rocznica ostatniego publicznego spektaklu „Dziadów”, Teatr Narodowy w Warszawie, Archiwum Kancelarii Prezydenta RP - www.prezydent.pl

Godne uwagi role filmowe tego genialnie wszechstronnego aktora to: Dekalog 4 i Trzy kolory: biały Kieślowskiego, rola cenzora w Ucieczce z Kina Wolność Wojciecha Marczewskiego, alkoholika w Żółtym szaliku Janusza Morgensterna (2000), Cześnika w interpretacji klasycznej Zemsty Aleksandra Fredry w reżyserii Andrzeja Wajdy (2002) oraz przeróżni przestępcy i złodzieje w filmach komercyjnych, takich jak Fuks czy Ostatnia misja (1999). Współpracował ze znakomitymi reżyserami: Janem Jakubem Kolskim (Jasminum), Jerzym Antczakiem (Chopin: Pragnienie miłości), Małgorzatą Szumowską (Body), Filipem Bajonem (Kamerdyner) i Wojtkiem Smarzowskim (Kler). Nie stronił od ról komediowych, występując jako ironiczny woźny Turecki w telewizyjnym Kabarecie Olgi Lipińskiej oraz w Kabarecie Pod Egidą.

Dlon Gajosa w Aleji Gwiazd w Międzyzdrojach. Wikimedia Commons. Fot. Geonidiusz, 2012. Gwiazda Janusza Gajosa, Łódź Walk of Fame. Wikimedia Commons. Fot HuBar, 2006. 

Od 2003 roku głównym obszarem zainteresowania Gajosa były role teatralne. Jako gwiazda Teatru Narodowego występował w sztukach Antoniego Czechowa, Artura Millera, Sławomira Mrożka i Jerzego Pilcha w reżyserii Kazimierza Kutza, Piotra Cieplaka, Jana Englerta i innych. Nadal występował w Polskim Teatrze Telewizji (Hamlet Szekspira, sztuki Janusza Głowackiego i Wojciecha Tomczyka). Jako reżyser teatralny zadebiutował w Ożenku Gogola (2022). Wielokrotne nagrody dla Janusza Gajosa uhonorowały mnogość jego znakomitych ról od 1977 roku, żeby wymienić tylko: Złoty Ekran za rolę w Polskim Teatrze Telewizji (1986), Złota Kaczka za Przesłuchanie (1989), „Feliks” za rolę w Zbrodni  i karze wg. Dostojewskiego (2000), Nagroda Orła (2001), Nagroda Główna na Festiwalu Teatralnym w Sopocie za Bigda idzie, Złote Berło Fundacji Kultury Polskiej (2005), Nagroda dla najlepszego aktora na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni (2015, za rolę w filmie Body) i nagroda „Gustaw” od Związku Artystów Scen Polskich (ZASP). W 2015 roku, Janusz Gajos otrzymał Diamentowe Lwy, nagrodę publiczności dla najlepszego aktora ostatnich 40 lat na Festiwalu Filmowym w Gdyni. Nieustanny ulubieniec publiczności, zdobył tytuł najpopularniejszego polskiego aktora także w 2002 roku (Rzeczpospolita) i 2018 roku (magazyn Film). Otrzymał Kryształowy Granat dla najlepszego aktora komediowego, Kryształowego Dzika za najlepszą współpracę z reżyserem (2012) oraz liczne Grand Prix na festiwalach teatralnych. W 2002 roku Gajos został odznaczony przez polski rząd Krzyżem Komandorskim Polonia Restituta z Gwiazdą oraz Nagrodą Ministra Kultury za Całokształt Twórczości Teatralnej.

Czlonkowie Klubu w Laguna Art Museum po wykladzie Mai Trochimczyk, 2019

KLUB KULTURY IM. HELENY MODRZEJEWSKIEJ

Założony w 1971 roku przez aktora-reżysera-dziennikarza Leonidasa Dudarewa-Ossetyńskiego i innych polskich emigrantów, Klub Kultury im. Heleny Modrzejewskiej jest organizacją charytatywną, kulturalną i apolityczną, zajmującą się promocją polskiej kultury, a także polskiej sztuki i nauki w Kalifornii. Klub nosi imię legendarnej aktorki Heleny Modrzejewskiej, znanej w USA jako Modjeska (1840-1909). W 1876 roku wyemigrowała do Kalifornii, gdzie stała się jedną z najsłynniejszych aktorek szekspirowskich swoich czasów. Była nie tylko aktorką, ale także reżyserką i producentką. Jej fenomenalna i trwała popularność uczyniła ją ukochanym wzorem sukcesu imigrantów. Jako organizacja non-profit o statusie 501(c)(3) pożytku publicznego, w ciągu ostatnich pięciu dekad swojego istnienia Klub wniósł znaczący wkład we wzbogacanie kultury południowej Kalifornii. Klub zaprasza wybitnych gości z Polski i organizuje spotkania z artystami, aktorami, reżyserami, naukowcami, dziennikarzami, muzykami i urzędnikami państwowymi. Wśród setek wydarzeń kulturalnych, odbyły się publiczne spotkania i wywiady ze znanymi przedstawicielami polskiej sztuki i nauki (m.in. noblistą, poetą Czesławem Miłoszem i zdobywcą Oscara, reżyserem Andrzejem Wajdą); wykłady wybitnych uczonych, polityków i sportowców (m.in. prof. Leszka Balcerowicza i medalistki olimpijskiej Ireny Szewińskiej); pokazy i premiery filmowe; koncerty muzyki klasycznej i jazzowej; oraz prezentacje sztuk teatralnych i przedstawień kabaretowych. 

Koncert 100 Lecia Odzyskania Niepodleglosci, Colburn School of Music, 2018.

W wydarzeniach organizowanych przez Klub wzięło udział tysiące mieszkańców południowej Kalifornii. Klub często współpracuje z Konsulatem Generalnym RP, który sfinansował wiele jego programów i wydarzeń. Współpraca obejmuje tak znane instytucje kulturalne Los Angeles, jak Centrum Muzyki Polskiej w Uniwersytecie Południowej Kalifornii. UCLA, Art Center College of Design, Autry Museum, Jacaranda-Music on the Edge, L.A. Master Chorale, Bowers Museum oraz organizacje polonijne w San Diego, San Francisco i Riverside. Członkami Klubu są profesorowie uczelni, menedżerowie, artyści, muzycy, lekarze, prawnicy i właściciele firm, którzy osobiście uczestniczą w organizacji wydarzeń i przedstawień teatralnych. Fundusze pochodzą ze składek, darowizn i grantów m.in. Polskiej Fundacji Narodowej, Stowarzyszenia Wspólnota Polska i stanu Kalifornia.

Nagrody i rocznice 

Za działalność na rzecz krzewienia kultury polskiej Klub oraz jego prezesi i działacze-wolontariusze otrzymali od Polski liczne odznaczenia państwowe, w tym medale Ministra Kultury „za zasługi dla kultury polskiej” dla Klubu i dla ponad 20 byłych prezesów i członków zarządu. Wyróżnienia obejmują Nagrodę Specjalną Związku Artystów Scen Polskich 2009 dla Klubu oraz Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RP dla jego założyciela, aktora, reżysera i pisarza Leonidasa Dudarew-Ossetyńskiego (1910-1989) przyznany pośmiertnie w 2013 r. Klub został także uhonorowany przez władze stanu, miast i hrabstw Kalifornii z okazji 40. i 50. rocznicy istnienia. W 2021 roku 50-lecie organizacji uczczono 380-stronicowym Albumem 50-lecia Klubu Kultury im. Heleny Modrzejewskiej z tekstami 20 autorów, pod redakcją dr Mai Trochimczyk, Elżbiety Kańskiej i dr Elżbiety Trybuś. Książka ta, dzięki grantowi Konsulatu Generalnego RP, jest dostępna bezpłatnie na stronach modrzejewska.org i moonrisepress.com. 

W grudniu 2023 roku nakładem Moonrise Press ukazała się publikacja Celebrating Modjeska in California: History of Helena Modjeska Art & Culture Club autorstwa Mai Trochimczyk, Prezes Klubu w latach 2010-12 i od 2018. To 428-stronicowe studium polonijnej organizacji ukazuje zainteresowania, działania, sukcesy i wyzwania kolejnych fal polskiej emigracji do Ameryki. Cały dochód netto przekazywany jest na rzecz Klubu im. Heleny Modrzejewskiej. Projekt został sfinansowany przez Kancelarię Premiera RP w ramach Konkursu „Polonia i Polacy za granicą 2023”.

Nagroda im. Modrzejewskiej dla Beaty Pozniak, od Lewej: Prezes Maja Trochimczyk, Beata Pozniak, MC Marek Probosz, Konsul Pawel Lickiewicz.

Nagrody im. Heleny Modrzejewskiej 

W 2010 roku dla upamiętnienia swojej patronki, słynnej polskiej aktorki Heleny Modrzejewskiej/ Modjeska oraz uhonorowania osiągnięć wybitnych polskich aktorów, Klub ustanowił Doroczną Nagrodę im. Modrzejewskiej w uznaniu trwałego wkładu aktorów w polską kulturę. Funkcjonująca jako nagroda za całokształt twórczości, pierwsza Nagroda im. Modrzejewskiej została wręczona w październiku 2010 roku wybitnemu aktorowi Janowi Nowickiemu. Druga Nagroda w 2011 roku została podzielona pomiędzy Annę Dymną i Mariana Dziędziela. W 2012 roku Nagrodę otrzymała aktorka Barbara Krafftówna (od 1983 mieszkająca w Kalifornii), a w 2013 Klub docenił osiągnięcia reżysera Ryszarda Bugajskiego. Po przerwie w latach 2014-2017, Nagrodą im. Modrzejewskiej za rok 2018 uhonorowano charyzmatyczną aktorkę Jadwigę Barańską, Członka Honorowego Klubu. W 2019 roku Nagrodę otrzymał Teatr Polski w Toronto, reprezentowany przez dwie aktorki: Agatę Pilitowską i Marię Nowotarską. 

Modjeska Prize dla Agaty Pilitowskiej i Marii Nowotarskiej, 2019.

Nagrodę roku 2020 wręczono Andrzejowi Sewerynowi podczas ceremonii oraz wywiadu na Zoomie w czasie pandemii. Następnie, we wrześniu 2023 roku, Wiceprezes Klubu Katarzyna Śmiechowicz osobiście przekazała Sewerynowi nagrodę na Festiwalu Filmowym w Gdyni. Laureatami Nagrody w 2021 roku zostali mieszkająca w Kalifornii Beata Poźniak i legendarny aktor-reżyser Jan Englert. Nagrody zostały wręczone podczas Balu z okazji 50-lecia Klubu w Pasadenie w 2021 roku, gdzie Englert był obecny tylko wirtualnie, na ekranie. Natomiast we wrześniu 2022 roku przyjechał do Kalifornii wraz z żoną Beatą Ścibakowną, aby osobiście odebrać swoją Nagrodę. W tym czasie wystąpili w rewelacyjnej interpretacji „Kwiatów Polskich” Juliana Tuwima w Beverly Hills i Vista. W 2022 roku Nagrodami im. Modrzejewskiej uhonorowani zostali mieszkający w Kalifornii polscy aktorzy Katarzyna Śmiechowicz i Marek Probosz.

Złote Nagrody 

W dniu 9 marca 2024 roku w Beverly Hills Klub im. Modrzejewskiej wręczył swoje najnowsze Złote Nagrody za całokształt twórczości na polu filmowym dwóm wybitnym reżyserom, producentom, scenarzystom, ikonom polskiego kina, Jerzemu Antczakowi i Jackowi Bromskiemu. Złote Nagrody, podobnie jak Nagrody im. Modrzejewskiej, honorują całokształt dorobku, tyle że reżyserów i twórców filmowych, a nie aktorów. Odbiorcami mogą być utalentowani reżyserzy filmowi i teatralni, czy twórcy filmowi z wielu branż – scenarzyści, operatorzy czy kompozytorzy. Złota Nagroda składa się z pamiątkowej statuetki, dyplomu oraz symbolicznej sztabki złota.

Konsul Jaroslaw Lasinski - Czlonek Honorowy, z zarzadem - Anna Sadowska, Maja Trochimczyk, Beata Czajkowska i Elzbieta Trybus, 2022

Członkowie Honorowi 

Innym sposobem uhonorowania wybitnych osób jest nadanie im członkostwa honorowego za zasługi świadczone na rzecz organizacji. Dotychczas 42 członkostwa honorowe otrzymali działacze Klubu, byli prezesi i członkowie zarządu (21 osób, ale obecni laureaci są w większości wpisani do kategorii „wybitnych”/”distinguished”), byli konsulowie RP z małżonkami (11 osób) oraz tak wybitni artyści jak: reżyser Jerzy Antczak i aktorka Jadwiga Barańska, aktorka Elżbieta Jodłowska i jej mąż Tomasz Heller; aktorka Zofia Dobrzańska; artysta Leonard Konopelski z żoną, członkinią zarządu Klubu, Klarą Konopelską (1994); tancerz i choreograf Stefan Wenta (2012); aktorka Stephanie Powers (2012) i aktorka Alicja Bobrowska (2022). 

Prezesi Klubu 

Dr Maja Trochimczyk (2018-25), Andrew Dowen (2013-18), Elżbieta Kański (2012-13), Maja Trochimczyk (2010-12), Andrzej Maleski (2008-10), Dorota Czajka-Olszewska ( 2006-08), Jolanta Zych (1998-2006), Edward Piłatowicz (1996-98), Zofia Czajkowska (1994-96), Witold Czajkowski (1990-94), Tadeusz Bociański (1983-89), Jerzy Gąssowski (1979- 83), Andrzej Mikulski (1978) oraz aktora-reżyser Leonidas Dudarew-Ossetyński (1971-1978), który w lutym 2024 roku otrzymał tytuł Członka Honorowego, Założyciela i Honorowego Prezesa.

Pisarz Piotr Siemion o przemianach w Polsce od 1989 r. - 28 wrzesnia 2024 g. 18

 

28 września 2024 r. o godzinie 18:00 w Klubie Kultury im. Heleny Modrzejewskiej będziemy mieli przyjemność poznać polskiego pisarza Piotra D. Siemiona, warszawskiego pisarza i tłumacza, który pracuje również jako prawnik korporacyjny. Pisarz omówi wątki przemiany Polski od roku 1989 - uchwycone przez niego z jednej strony w powieściach "Niskie Łąki" i "Finimondo", a z drugiej przeżyte, wg. jego slow, "jako prawnik od wielkich inwestycji amerykańskich w Polsce", który "może rzucić trochę światła na te przemiany, no i na możliwe opcje polskiej i amerykańskiej przyszłości". Wydarzenie odbędzie się w prywatnej rezydencji w Brentwood i będzie otwarte wyłącznie dla członków Klubu i gości VIP prelegenta. RSVP prezes@modjeska.org. Rozmowę poprowadzi dr Jerzy Kossek, specjalista literatury polsko-amerykańskiej, wykładowca na Uniwersytecie Kalifornijskim w Irvine i członek Klubu.

PIOTR D. SIEMION

Piotr D. Siemion jest znakomitym powieściopisarzem i autorem esejów, piszącym w języku angielskim i ojczystym polskim. Wychowywał się w ośrodku akademickim Wrocławia (Breslau przed 1945 r.) w Polsce, gdzie studiował literaturę angielską i, jak sam to określił, był „trochę postacią kontrkultury”. Po swoim wczesnym debiucie jako tłumacz literatury, spędził lata młodości w Nowym Jorku. W 1988 roku jako stypendysta Fulbrighta wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie napisał rozprawę doktorską na temat powieści amerykańskich XX wieku. W latach 1988-2000 dzielił czas pomiędzy Stany Zjednoczone (Nowy Jork) i Kanade (Montreal). W tym okresie opublikował serię tłumaczeń, m.in. poezji Yeatsa i prozy Toma Clancy'ego. Tłumaczył Thomasa Pynchona (genialne tłumaczenie Płaczu Lotu 49, za które otrzymał nagrodę „Literatura na Świecie"), Johna Gardnera i Roberta Nye’a. Pracował jako felietonista i autor anegdot w podziemnym dzienniku „BruLion”. W 1997 roku ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Columbia i pracował na Manhattanie w kancelarii Weil, Gotshal & Manges. Od lata 2000 roku mieszka w Warszawie.

Powrót do Polski po dwunastu latach spędzonych za granicą zbiegł się z początkiem jego twórczości powieściowej. Mieszka na obrzeżach Warszawy, którą pisarz opisuje jako „pokręcone, postmodernistyczne miasto, w którym dziś można w pełni doświadczyć dynamiki przenikania się języków, cywilizacji i idei XXI wieku, pozostając jednocześnie zakorzenionym w trudnej historii Europy”. W rzeczywistości jego twórczość artystyczna zawsze była naznaczona wpływami transgranicznymi, ale także interdyscyplinarnymi. W USA uzyskał stopień doktora (dyplom z literatury amerykańskiej), ale studiował także prawo na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. W ciągu ostatnich trzydziestu lat Siemion prowadził dwutorową karierę międzynarodowego prawnika i powieściopisarza, nie mogąc się zdecydować, którą drogę porzucić. Ostatecznie nadal robi obie rzeczy na raz, pisząc powieści i równolegle pracując nad projektami AI dla warszawskiego wydawnictwa.

W młodości tłumaczył na język polski dzieła autorów brytyjskich, irlandzkich i amerykańskich, m.in. Thomasa Pynchona, Roberta Nye i W.B. Yeatsa. W 2000 roku opublikował swoją pierwszą powieść Niskie Łąki, która została okrzyknięta literackim wydarzeniem roku i została przetłumaczona na język niemiecki, węgierski i ukraiński. Miała być kroniką jego postkomunistycznego pokolenia, ukazującą przejście od epoki Zimnej Wojny do nowego, chaotycznego, kapitalistycznego porządku rzeczy. W 2004 roku ukazała się jego druga powieść, Finimondo, która zebrała dobre recenzje, ale mniejszy rozgłos. Był to thriller biznesowy i jak na drugą powieść zebrał dobre recenzje. W 2015 roku po tej książce ukazał się osobisty, obszerny esej biograficzny Rok węża. Pamiętnik. W międzyczasie publikował okresowo inne przekłady literackie (wymienione poniżej), eseje i recenzje.

W 2022 roku Siemion opublikował swoją najnowszą powieść Bella, ciao. Postapokaliptyczny riff poruszający kluczowe kwestie filozoficzne nowoczesności zbiegł się z inwazją Rosji na Ukrainę. W związku z tym część krytyków odczytała go jako oparty na faktach raport z konfliktu. W każdym razie Bella, ciao w 2023 roku znalazła się na krótkiej liście do Warszawskiej Nagrody Literackiej i Środkowoeuropejskiej Nagrody Literackiej Angelus. Obecnie, Siemion jest zajęty szkicowaniem nowego dzieła beletrystycznego, ale jednocześnie zajmuje się szybko zmieniającymi się idiomami literackimi w języku polskim i angielskim. Tak naprawdę z entuzjazmem przyjął szansę przetłumaczenia Solar Bones na język polski właśnie dlatego, że w powieści Mike’a McCormacka język narodowy XXI wieku przeplata się z silnymi echami wielkich tradycji literackich: to zabawa grzebania w literackim kufrze, która jest wyzwaniem i radością dla czytelnika i tłumacza.

DR. JERZY GEORGE KOSSEK

Dr Kossek jest polsko-amerykańskim amerykanistą, profesorem nadzwyczajnym, pisarzem, poetą, krytykiem literackim i muzycznym, reżyserem teatralnym, promotorem i producentem, prezenterem radiowym, profesorem wizytującym Fulbrighta na Uniwersytecie Kalifornijskim w Riverside, byłym przewodniczącym i profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie w Bielsku-Białej, Polska.  Jest nauczycielem akademickim i ma ponad 35-letnie doświadczenie w nauczaniu języka angielskiego i przedmiotów pokrewnych. Obecnie jest Professorem Fundacji Fulbrigh w Uniwersytecie Kalifornijskim Riverside i wyklada literature w California MiraMar University w San Diego. Były profesor literatury i kultury angielskiej i amerykańskiej w Wyższej Szkole Zarządzania Bezpieczeństwem Pracy. Uzyskał tytuł magistra literatury i kultury angielskiej i amerykańskiej oraz stopień doktora literatury amerykańskiej Uniwersytetu Śląskiego. Laureat kilku międzynarodowych nagród badawczych, wykładał w Europie i USA. W Polsce pod rządami sowieckimi zorganizował i założył Stowarzyszenie Klub Amerykański we współpracy z Konsulatem Generalnym USA w Krakowie. Jego pasja do amerykańskiej muzyki Blues zaowocowała współorganizacją największego na świecie festiwalu bluesowego - Rawa Blues Festival, i innych festiwali: Poetic Blues Café, Academic Blues Conference, Route 66 Seminar.

Dr Kossek jest założycielem i dyrektorem Centrum Studiów Etnicznych; aktywnie wspierał wysiłki na rzecz zorganizowania Blues Hall of Fame w Memphis. Dr Kossek jest autorem wielu książek i prac akademickich na temat literatury, kultury i muzyki amerykańskiej. Jest jednoczesnie piosenkarzem/autorem tekstów i poetą. Jego pierwsza płyta zatytułowana The Blues Sharpener’s Daughter zdobyła status najlepszego albumu koncepcyjnego 2014 roku na Polsko-Amerykańskim Festiwalu Muzyki, Folkloru i Sztuki w Żywcu. Dr Kossek napisał i wyreżyserował spektakle teatralne w Katowicach, Bielsku-Białej i Los Angeles. Dr Kossek rozpoczął działalność Blues and Jazz Poetic Café w historycznej lokalizacji Leimert Park w Los Angeles. Jerzy wspiera społeczności lokalne w hrabstwach Los Angeles, Riverside i Orange, angażując się jako wolontariusz, dyrektor ds. muzyki, kultury i sztuki w Greater Los Angeles Fulbright Association oraz jako dyrektor artystyczny w Barbara Morrison Performing Arts Center.

Występy artystyczne

Kossek ma wielką pasję do amerykańskiej muzyki, the Blues, co zaowocowało wieloma przedsięwzięciami. Najważniejsza z nich to współorganizacja Rawa Blues Festival w Katowicach. Z biegiem lat Festiwal urósł do rangi największego festiwalu bluesowego na świecie pod dachem, a także jednego z najstarszych. Większość czołowych osobistości bluesa, takich jak Koko Taylor, Junior Wells, Robert Cray, Keb' Mo', James Blood Ulmer i Vernon Reid, Otis Taylor, wystąpiło w sali koncertowej Flying Saucer, która mieści 60 000 widzów. Festiwal jest laureatem nagrody Keeping the Blues Award dla najlepszego festiwalu międzynarodowego. 

Aby podkreślić rolę tekstu/tekstów/poezji/sztuki w muzyce bluesowej i interdyscyplinarny charakter kultury bluesowej, Kossek założył The Poetic Café – miejsce gromadzące poetów, autorów tekstów, artystów i malarzy, studentów i fanów podczas warsztatów, seminariów, konkursów i akcji artystycznych na scenie głównej i poza nią. Kawiarnia Poetycka w odróżnieniu od Blues Fest czynna jest przez cały rok, inspirując szeroką publiczność na całym świecie.

https://jerzygeorgekossek.com/

Anna i Irek Dobrowolski prezentuja film o Szukalskim "Struggle" - piatek 21 czerwca 2024 g. 19

 

Klub Kultury im. Heleny Modrzejewskiej zaprasza na projekcję filmu dokumentalnego "Struggle: The Life and Lost Art of Szukalski" z udziałem producentów filmu Anny Dobrowolskiej i Irka Dobrowolskiego.  Informacje o nich poniżej. 

Film pokażemy w LAPAC/Promenade Playhouse Los Angeles Performing Arts Conservatory - 10931 W. Pico Blvd. Los Angeles, CA 90064 - w piątek 21 czerwca 2024 r. o godzinie 19.00. Wstęp wolny dla członków klubu, $30 dla gości. RSVP Beata.J.Czajkowska@gmail.com, liczba miejsc ograniczona. Opłaty czekiem na Helena Modjeska Art Culture Club lub PayPal: prezes@modjeska.org.  RSVP prezes@modjeska.org.

WALKA: ŻYCIE I ZAGUBIONA SZTUKA SZUKALSKIEGO (Wikipedia)

Struggle: The Life and Lost Art of Szukalski to film dokumentalny z 2018 roku w reżyserii Irka Dobrowolskiego, zrealizowany przez Stephena Coopera i Irka Dobrowolskiego, z udziałem Stanisława Szukalskiego, Glenna Braya i Roberta Williamsa. Producentami filmu dokumentalnego są Leonardo DiCaprio i jego ojciec George DiCaprio. [Film mial premiere w serwisie Netflix 21 grudnia 2018 r. Dokument opowiada historię burzliwego życia i skomplikowanego dorobku polskiego artysty Stanisława Szukalskiego. Stworzył własny język i jest rzeźbiarzem, który kiedyś stracił całą swoją twórczość podczas nazistowskiego nalotu bombowego. Koncentruje się także na jego nacjonalizmie w okresie poprzedzającym II wojnę światową oraz na jego późniejszej przemianie w drugiej połowie życia. Dokument został pozytywnie zrecenzowany przez Karen Han w The New York Times, która stwierdziła, że „udaje mu się przekazać” zakres i głębokość sugerowaną przez tytuł. Han zauważyła: „Mimo wszystko dla Braya, George'a DiCaprio i innych osób, które znały Szukalskiego w ostatnich latach jego życia, ich walka z jego przeszłością jest głęboko osobista. W rzeczywistości sami stają się podmiotami, zmagając się z tym, jak powinien być zapamiętany. Widzowi pozostaje decyzja." 

ANNA DOBROWOLSKA

Anna zajmuje się produkcją filmów i programów telewizyjnych od 2002 roku. Najnowszy jest pełnometrażowy dokument Struggle: The Life and Lost Art of Szukalski, którego producentami byli Leonardo DiCaprio i NETFLIX Studios. Premiera Struggle miała miejsce 21 grudnia 2018 r. w LACMA w Los Angeles. Film jest obecnie dostępny w 190 krajach (w 34 językach); widziało go 160 milionów widzów. Odbiór był fenomenalny: entuzjastyczne recenzje w czołowych publikacjach całego świata (New York Times, Observer, Guardian, Daily Mirror, Tribute i wiele innych); Netflix umieścił go na 4. miejscu wśród najlepszych filmów 2018 r.  Zajmuje 5. miejsce na liście filmów, które trzeba zobaczyć w 2019 roku według IMDb – najpopularniejszego portalu branżowego i de facto autorytetu w dziedzinie filmu i telewizji. Jej portfolio może pochwalić się szeroką działalnością telewizyjną – wyprodukowała ponad 300 odcinków i 26 programów telewizyjnych, szereg musicali scenicznych ze znanymi polskimi gwiazdami granych w warszawskiej Sali Kongresowej i Operze Narodowej oraz wielokrotnie nagradzane produkcje, takie jak Taniec z narkotykami i Portrecista.

IREK DOBROWOLSKI

Reżyser ponad 25 filmów dokumentalnych i dwóch filmów fabularnych, z których wiele było nominowanych i nagradzanych na arenie międzynarodowej, m.in. nagrody Magnolii na Festiwalu Filmowym w Szanghaju, Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Sztokholmie, Lajkonika na Krakowskim Festiwalu Filmowym i Złotego Feniksa na Festiwalu Żydowskim w Warszawie. Festiwal Motywów. Jego film August Sky: 63 Days of Glory stał się w Polsce kultowym filmem, mającym ponad 350 000 fanów na Facebooku. Fani publikują wiersze i chwalą się tatuażami August Sky. Zwiastun miał ponad 8 milionów wyświetleń na Youtube. Najnowszy film Irka, Struggle: The Life and Lost Art of Szukalski, został wyprodukowany przez Leonardo DiCaprio i wydany przez Netflix Studios.

 Stanisław Szukalski i Leonidas Dudarew-Ossetyński, 1973. Z archiwum Walerii Dudarew-Ossetyńskiej-Hunken. Używane za pozwoleniem

STANISŁAW SZUKALSKI (1893-1987) I KLUB IM. H. MODRZEJEWSKIEJ

tekst Mai Trochimczyk, na podstawie materiałów z jej książki Celebrating Modjeska in California: History of Helena Modjeska Art & Culture Club (Los Angeles, 2023)

Szukalski był rzeźbiarzem nowatorskim i wizjonerskim, kształcącym się na przemian w Polsce i USA, który przed II wojną światową zaprojektował wiele oryginalnych rzeźb. Po tym, jak odmówił wykonania portretu Hitlera a Niemcy zaatakowały Polskę, jego pracownia stała się celem bombardowań przez niemieckie siły powietrzne podczas nalotów na Warszawę na początku września 1939 roku, wskutek ktorych wszystkie jego prace zostały zniszczone. Podczas innych atakow powietrznych został zasypany gruzami w Katowicach, ale przeżył. Kilka miesięcy później pozwolono mu opuścić Polskę wraz z urodzoną w Ameryce żoną Joan.

1955 Program teatralny Zawodników Modrzejewskiej, zbiórka pieniędzy na Pomnik Modrzejewskiej Archiwum Klubu. Logo Modjeska Players zaprojektowane przez Szukalskiego.

Po wojnie Szukalski osiadł w Kalifornii i nadal projektował rzeźby i pomniki. Niestety, potrafił wykonać jedynie małe modele, portrety, obrazy i medale; nie zbudowano żadnych rzeźb na dużą skalę. Wśród jego szkiców znajdują się dwa projekty pomnika Heleny Modrzejewskiej, a założyciel Klubu , Leonidas Dudarew-Ossetyński, był wcześniej przewodniczącym komitetu zorganizowanego w celu zbiórki pieniędzy na budowę tego pomnika w Los Angeles w 1955 roku.

List Szukalskiego z wyjaśnieniem znaczenia pomnika Heleny Modrzejewskiej. Kolekcja Leonidasa Dudarewa Osetyńskiego w Muzeum Polskim w Ameryce w Chicago.

W niedatowanym liście adresowanym do Ossetyńskiego, przechowywanym w archiwum Muzeum Polskiego w Ameryce, z napisem „Komitet Pamięci Heleny Modrzejewskiej” na odwrocie (list był złożony i wygląda na to, że został wysłany 28 września 1954 r. bez koperty), Szukalski pisał o zamiarze ukazania aktorki w swojej rzeźbie jako tancerki trzymającej w dłoniach serce, koronę i księżyc.

 Aktorka jest upozowana asymetrycznie niczym tancerka flamenco z kastanietami, Modrzejewska  w wersji Szukalskiego górowała nad sięgającym jej do kolan modelem Bazyliki Mariackiej w Krakowie, rodzinnym mieście Modrzejewskiej. Szukalski określił tę budowlę zarówno jako „najbardziej charakterystyczny zabytek Krakowa”, oraz „najpiękniejszą świątynię”. W tym projekcie, który mógł być dość obraźliwy dla fanatyków religijnych, z górującą nad Bazyliką aktorką w prowokacyjnej pozie i skąpym stroju, zamierzeniem rzeźbiarza było, aby Modrzejewska stała się „odzwierciedleniem jej narodowego pochodzenia”, tak, ze „swoim dumnym sercem promieniuje na publiczność obcych narodów.”

Jeden z projektów Pomnika Modrzejewskiej autorstwa Szukalskiego, reprodukowany w programie z 1955 roku zbiórki pieniędzy Graczy Modrzejewskiej na budowę pomnika. Archiwum Klubu. Oryginał znajduje się w Archiwum Szukalskich, którym zarządza Glenn Bray.

Ostatecznie projekt nie został zrealizowany. Zamiast tego Szukalski zaprojektował logo pierwszego kalifornijskiego przedsięwzięcia teatralnego Ossetyńskiego, czyli Teatru im. Heleny Modrzejewskiej (the Modjeska Players), który w latach 1955-1958 wystepował w USA i Kanadzie w setkach przedstawien w j. polskim. Następnie Szukalski zaprojektował plakat Kopernika, który m. in. został udostepniony członkom Klubu wraz z podpisem artysty. Inny projekt to kopertą z okazji 500. urodzin Kopernika w 1973 roku, wydana w duzym nakladzie aby zbierac fundusze na klub. Ciekawe ze jeszcze w 1981 r. koperty te wysylano do czlonkow klubu jako prezent z podziekowaniem za wplacenie skladek.

Koperta ze stemplem pamiątkowym autorstwa Stanisława Szukalskiego, przygotowana z okazji 500. rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika (19 lutego 1973; znaczek pocztowy USA z 23 kwietnia 1973). Archiwum Klubu.

Pierwsza, niezwykle udana impreza Klubu Kultury im. Heleny Modrzejewskiej odbyła się w maju 1973 roku w hollywoodzkim domu Ossetyńskiego. Poświęcona była twórczości Stanisława Szukalskiego, oryginalnego polskiego rzeźbiarza, który dotychczas stronił od organizacji polskiej emigracji.

Osetyński wyjaśnił:

Pierwsza impreza była dla Klubu bardzo ważnym sprawdzianem. Chodziło o pozyskanie nowych członków i zwrócenie uwagi Polonii na sens i wydźwięk naszych planów. W Los Angeles od lat mieszka znakomity polski rzeźbiarz Stanisław Szukalski. Niestety, lokalna Polonia nie zainteresowała się nim, a jeśli jest znany przybyszom, to raczej z powodu kontrowersyjnych wyczynów, a nie wielkich dzieł, które tworzy w izolacji swojej bogatej twórczości. Krótko mówiąc, postanowiłem zapoznać moich rodaków z jego ciekawą sztuką, a także wykorzystać ją, poniekąd jako przynętę. Kiedy zaproponowałem mu spotkanie, na którym miał wygłosić wykład ilustrowany swoimi pracami, odmówił. Ale nalegałam, dopóki się nie zgodził. Miałem nos. Okazało się, że była to bomba superatomowa. W domu ściany pękały w szwach jakby od nadmiaru przybyłych ludzi. Wszyscy kupili ciekawą litografię popiersia Kopernika, zaprojektowaną i wykonaną przez wielkiego artystę, a do Klubu natychmiast zapisało się piętnastu nowych członków.

Pierwsze spotkanie Klubu Modrzejewskiej ze Stanisławem Szukalskim, maj 1973. Joan Szukalski, Stefanie Powers i Stanisław Szukalski. Z Archiwum Valerie Dudarew-Ossetyńskiej Hunken. Używane za pozwoleniem.

Szukalski dołączył do grona Doradców Artystycznych Klubu im. H. Modrzejewskiej i w latach 1973-1978 widniał na papierze firmowym Klubu wraz ze współzałożycielem klubu, kompozytorem Stefanem Pasternackim, aktorką Stefanie Powers, artystką Yolantą Wojkiełło-Martusewicz i tancerzem-choreografem Stefanem Wentą. Zaprojektował takze orła jako logo Klubu, ale nigdy go nie wykorzystano; zamiast tego w pierwszej dekadzie istnienia Klubu na papierze firmowym pojawił się inny projekt logo, wzorowany na orle piastowskim autorstwa Wacława Gazińskiego.

W tym samym czasie Szukalski pracował nad opracowaniem wszechstronnej, oryginalnej i nadzwyczaj dziwacznej antropologicznej teorii „wszystkiego” – ras, języków, mitologii – którą nazwał „nauką o zermatyzmie”. W notatce z 1978 roku opublikowanej w pracy Polish Americans in California, Gene Harubin Zygmont opisał go jako „artystę ezoterycznego i myśliciela… pisarza, malarza, laureata medali i autora wielu pomysłów”, który „był bardzo znany i pracował w Kalifornii”. W tym okresie zaprojektował pomniki Kopernika; Polskich oficerow, jeńcow wojennych, zamordowanych w Katyniu w Związku Radzieckim przez NKWD; oraz bojownikow francuskiego ruchu oporu podczas II wojny światowej. Żaden z nich nie został zbudowany.

Szukalski z członkami Klubu im. Modrzejewskiej pod koniec lat 70. Na ścianie portret Osetyńskiego pędzla Szukalskiego. Archiwum Valerie Dudarew-Ossetynska-Hunken.

FOTOGRAFIE ZE SPOTKANIA